Laten we direct met de deur in huis vallen: in tegenstelling tot een andere groots opgezette Glénat-reeks (we noemen geen namen, maar het is iets met een getal in), vervalt deze reeks niet in een saai toeleven naar het laatste album. Integendeel, hoe dichter Didier Mosèle en compagnie in De Geheime Driehoek bij hun doel komen en hoe meer maskers vallen, hoe beter en spannender dit alles wordt.

In dit zesde deel komen Didier en Josianne wel heel dicht bij hun doel: ze vinden het graf van de eerste broeder. Maar net op dat moment ontsnappen ze nipt aan een aanslag van de wachters van het bloed, gered door diezelfde geheimzinnigaard die al zes albums door dit verhaal spookt en wiens masker we maar al te graag in het zevende deel willen zien vallen. Een deel waar we niet echt naar uitkijken, want dan is het gedaan met deze uitstekende reeks.

Hopen maar dat Convard nog een Geheime Cirkel, een Geheim Parallellogram en — wie weet? — een Geheime Dodecaëder voor ons in petto heeft!