We zijn deze strip grondig beu. We hebben hem dan ook zevenentwintig keer gelezen. Acht keer de eerste vijftien platen bewonderd op de schitterend vernieuwde Vrije Vlucht-website (www.vrijevlucht.dupuis.com). Daarna het album gekocht en gewoonweg stukgelezen. Prosopopus komt ons nu de strot uit, maar we herinneren ons dat bij pakweg de eerste zestien lezingen onze haren in ons nekvel rechtop stonden. Verslaafd als we waren aan de pakkende tekeningen van de Crécy: donkere pennenkrassen gebald in een steeds opzwepender ritme. Het verhaal konden we maar niet van ons afzetten: van de verminkende moord op een succesvolle kunstenares over het gesjacher met haar hand tot de bloederige afrekening.

Maar het is vooral de Prosopopus die ons uit onze slaap hield. De Prosopopus is een spookachtige teddybeer, met drie tanden, een sigaar en een enorm dik gat. Maar — ontstaan uit sigarettenrook, sperma en het bloed van een moordenaar én zijn slachtoffer — is deze Winnie The Pooh ook een eerste klas kwelgeest die alles en iedereen doodknuffelt. Alleen schoothondjes laat hij leven...

Nu moeten we zeggen dat een mens maar één goede reden kan hebben om een strip zevenentwintig keer door zijn hersens te persen: de strip moet nogal opwindend zijn. En dat is Prosopopus zeker. Vierennegentig tekstloze pagina's lang. De afwezigheid van tekst geeft dit album net die extra brutale indringende sfeer die het album nodig heeft. Je wordt meegesleept in één lang travelling shot zonder storende ondertitels. Grootse cinema die je tekstloos, maar allesbehalve sprakeloos achterlaat. In afwachting van een eventuele vertaling van de Crécy’s ander meesterwerk Léon la Came, doorbladeren we nogmaals — met lichte tegenzin — Prosopopus. Is weer uitstekend...