De Klauw van de Duivel is, naar men zegt, een vervloekt gebied ergens diep in de Ardennen. Drie parallel lopende ravijnen doorsnijden er het woud en eindigen stuk voor stuk op een oude graftombe. Op die plek is alles dood. Nergens vogelgekwetter, nergens het gezoem van insecten, alleen maar angstaanjagende stilte. Net daar besluit een tempelierorde een kleine kapel te bouwen.

Eeuwen later is de vervallen kapel het decor van een stel studenten die er een groots opgezet rollenspel willen spelen. Even verderop ontvouwt een projectontwikkelaar zijn plannen om het terrein om te bouwen tot een Keltisch New Age-pretpark. Drie verhaallijnen, drie sferen, drie groepen mensen die hun grenzen willen verleggen, dwars door de klassieke muren heen.

Na de loodzware breinbreker Immondys, heeft Hulet opnieuw de essentie van de strip beet: een origineel en vooral leesbaar verhaal vertellen. Moeiteloos loodst hij je dwars door de verschillende tijdsvakken heen. Onderweg net genoeg informatie lossend om reikhalzend uit te kijken naar wat nog moet komen. Hulet heeft de touwtjes strikt vast en weet er een intrigerend web mee te weven. Ook grafisch kiest hij voor helderheid. De lijnen zijn scherp en rechtstreeks ingekleurd, niets aan het toeval overlatend. Extra Muros zou wel eens Hulets verdiende definitieve doorbraak kunnen zijn naar het grotere publiek.