Met dit vijfde deel van Samber begint een nieuw hoofdstuk in de familiekroniek. Het situeert zicht negen jaar na de dramatische gebeurtenissen in het vierde deel. Dat komt ongeveer overeen met de tijd die Bernard Hislaire (Yslaire), de eeuwige perfectionist, spendeerde om het vijfde deel af te werken. Hij liet de trouwe fans zeven jaar wachten op een volgende portie "kunst met rood en zwart". Maar het was het wachten waard!

Het vierde deel eindigde met de dood van Bernard Samber, laatste mannelijke telg van het geslacht. Maar tegen alle verwachtingen in, overleefde zijn verloofde Julie de beschietingen tijdens de Revolutie en zij bevalt in de gevangenis van een zoontje. De geschifte zus van Bernard, Sarah, neemt het kind (toch een mannelijke Samber) onder haar hoede op het landgoed van de Sambers. Julie wordt naar Cayenne verbannen en moet haar kind achterlaten in de klauwen van haar ergste vijand. De jongen wordt Bernard-Marie gedoopt en zal volgens Sarah het roemrijke familieverleden verder zetten.

Door de dood van Bernard, missen we in dit deel de romantiek en de passie die in de vorige delen vurig naar voor kwam. Wat zich in plaats daarvan verder doordrijft, is de tragiek die in het dramatische en ietwat krankzinnige Samber-geslacht ingebakken zit. We malen er niet om want ook dit vijfde deel blijft boeien, niet in het minst door de tekeningen van Yslaire. Hij blijft nog steeds met enkel rood en (grijs en) zwart een sfeer oproepen die het drama en de waanzin extra accentueert. Prachtig. De vrucht van Julie’s schoot mag dan wel vervloekt zijn, de vrucht die uit de pen van Yslaire komt, weze voor altijd gezegend. Amen.