Crisse (Didier Chrispeels) is dezer dagen meer dan ooit hot bij onze Franse zuiderburen. Onlangs verscheen bij Soleil het bloedmooie boek Utopia dat een oogverblindend œuvreoverzicht biedt, meer in beeld dan in woord. In januari houdt hij als peetvader (Boube tekent) een nieuwe cyclus van Het Kristallen Zwaard boven de doopvont en daarnaast buigt Crisse zich als vanouds over scenario’s voor onder meer Private Ghost (met Carrère aan de tekentafel), Kookaburra en Kookaburra Universe (beide getekend door Mitric), maar zelf tekent hij nog Atalante (deel 3 verscheen recent in het Nederlands). Verdeel en heers, Crisse is als het ware de Jacques Martin van zijn generatie!

Luuna is een ander, gloednieuw project waarvoor hij eens te meer het scenario fabriceert. Hiervoor kan hij rekenen op het tekentalent van de 31-jarige Franse Nicolas Keramidas die zijn sporen verdiende en nog steeds verdient als animator bij Disney. Het was aanvankelijk hij die met het basisidee kwam over een prehistorische Luuna in de hoofdrol. Soleil vond er maar niets aan en stelde Keramidas voor aan Crisse. Na wat brainstormen kwam Luuna als indiaanse schone op het schouwtoneel. En het verhaal gaat als volgt: nog vóór de blanken hun vernietigend pad door de Nieuwe wereld inzetten, leefden de indianen in harmonie met de natuur en de natuurgoden. Voor Luuna, lid van de Paumanoks en dochter van het opperhoofd, is het tijd om haar totem te leren kennen. Per ongeluk krijgt ze twee totems toegewezen: een witte wolf en een zwarte wolf die zich éénmaal per maand bij volle maan zal manifesteren en Luuna zal opeisen voor het Kwade.

De Disney-invloed is nog het beste merkbaar in de grappige bijfiguren: de drie driftige woudgeestjes die Luuna steeds vergezellen. Maar verwacht je allerminst aan een kleffe Pocahontas. Luuna is veel duisterder en biedt meer potentieel. Bovendien kwelen de figuren geen liedjes in dit album, een groot pluspunt.