"Die kinderen zijn heel onschuldig, maar ook bijzonder wreed. Zo is het altijd geweest. Het is hun natuur." Jean-Philippe Stassen keert na Deogratias terug naar de gebeurtenissen in Rwanda: in april 1994 brachten extremistische hutu’s daar in drie maanden tijd naar schatting 800.000 tutsi's en gematigde hutu's om het leven. In de dagen vóór het begin van de genocide volgt Stassen de kinderen Mongol, Angel en Airbus, die onderdak gevonden hebben in het huis van een plaatselijk hulpproject. Ze willen niet langer manden vlechten en trekken onder leiding van nieuwkomer Black Domino de stad in. Eens de beschutting van het tehuis wegvalt, transformeren ze onbedoeld tot een akelig dreigend groepje, hoofdzakelijk onder de invloed van enkele volwassenen uit hun omgeving. Stassen laat die invloeden subtiel hun werk doen, zeker wanneer Airbus uiteindelijk uitvalt tegen Anika, de verantwoordelijke van het hulpproject. Deze uitbarsting zou bijna grappig klinken, mocht het de onbeschermde naïviteit van de kinderen niet zo pijnlijk duidelijk maken. Vogels voor de kat noemen ze dat bij ons.

Vormelijk maken de kleurveranderingen al op een even meesterlijke manier duidelijk dat de slachting er aankomt, terwijl de realistische tekeningen het verhaal op een rake manier vertellen. De Kinderen blijft doorlopend rechtuit zonder te moraliseren, en die eerlijke toon draagt bij tot het confronterend karakter van dit album. Bijna tien jaar na het trauma lopen de processen tegen de schuldigen nog steeds, en met dit ongemeen sterke album schudt Stassen ons opnieuw wakker voor de lessen uit het verleden.