Vive les Imibu! Het vertrek van het nationaal voetbalteam naar de Afrikacup doet het hele land gonzen van enthousiasme. Eindelijk zal het elftal van de République du Bon Voisinage in het zand bijten. Ondertussen wordt er aan een haastig ineengetimmerd gokkantoortje zwaar gewed op een glansrijke zege van de onoverwinnelijke Imibu. En dan stijgt het vliegtuig op... om wat verder neer te storten. Een catastrofe. Een zwarte bladzijde voor het land aan de grote meren, maar ook voor haar goklustige inwoners. Immers, geen Imibu, geen wedstrijd. Geen wedstrijd betekent ook geen overwinning en dus geen geld. De gokkers zijn woest. Iemand moet boeten voor dit onverwachts geldverlies. Al snel leidt het spoor naar de nietsvermoedende Mpyisi. In een land waar alleen armoede gratis is, en zelfs liefde geld kost, is elke kleine bijverdienste meer dan welkom. Zo verpatste zijn boezemvriend Bakamé het motorblok van zijn geleende wagen. En laat nu net die onderdelen gebruikt zijn voor de reparatie van het onfortuinlijke vliegtuig. Mpyisi moet op de vlucht slaan en gaat steun zoeken bij de Grote Tovenaar. Intussen ziet de geile Bakamé de kans schoon om Mpyisi's vrouw binnen te doen.

Was er een wedstrijd voor de minst commerciële cover dan maakte De Grote Toveraar een prima kans. Neen, een verkoopstopper bij het grote publiek zal deze strip niet worden. In tegenstelling tot pakweg een Philippe Stassen, doet de zwarte blanke Jeroen Janssen geen enkel compromis om zijn strip een schijn van een Europese look te geven. Dit is Afrika. Overvolle paginavullende tekeningen worden enkel gescheiden door brede tekstballonnen. De loodzware grafiek van deze Afrikaanse Baudoin smeekt om een rustgevende steunkleur, maar ook die wordt ons niet gegund. Tsja, na een eerste doorbladering waren we allesbehalve enthousiast. Maar schijn bedriegt. Toen we effectief begonnen te lezen, stal de bizarre openheid van de tekeningen al na enkele pagina's ons hart. De interraciale harmonie tussen mens en dier die we nog kenden van het door ons gekoesterde Kobe de Koe, slaat hier opnieuw aan. Maar net zoals in de strip van stijlgenoot Johan De Moor, zit de ware kracht in het scherpe verhaal. De opvallend heldere teksten van Pieter van Oudheusden bulken van de mooie vondsten. Wat Benoît Poelvoorde was voor Claude François, is van Oudheusden voor de doorsnee-Rwandees. Fijntjes imiteert, ironiseert en respecteert hij hun denkwijze. Onnavolgbaar mooi. Voor ons kan het slotdeel niet vlug genoeg komen!