Parijs, eind oktober 1923. Isabelle Avondroods leventje geraakt stilaan geordend. Geen waanzinnige geleerden meer die haar willen vermoorden, geen jaloerse echtgenotes meer die haar naar het leven staan en zelfs de politie zit niet meer in haar nek te hijgen. Zo kan de schrijfster eindelijk het gros van haar tijd doorbrengen in haar geliefde bad, rustig paffend en genietend van haar even obligate glas sterke drank. Lotgenoot en schrijver-alcoholist Sander Morgendauw vergaat het minder goed. Aan zijn neus hangt een druppelende stalagtiet van snot die hij verzorgt met de neusdruppels van de gehypte Dr. Chou. Het wonderproduct heeft slechts één nadeeltje. Je krijgt er puisten van, of beter gezegd, gigantische rijpe mayonaisezweren.

Negen jaar na deel acht, besluit Jacques Tardi, het gezeur moe, een definitief punt te zetten achter de serie die hem groot heeft gemaakt. Ondanks de haat-liefdeverhouding met zijn geesteskind, doet hij dit met verve. Het scenario wordt met de bladzijde beter en overschrijdt zelfs de kwaliteit van de eerste vier beestige monsteralbums. Er is natuurlijk de uitgemolken professor Gobelijn-verhaallijn, maar daarnaast is het weer een hels doolhof van nevenintriges. Een komen en gaan van de meest fantastische personages van wie je dacht dat ze al jaren dood waren. Driewerf hoera, natuurlijk impliceert ook dit labyrint ook een minotaurus. Een echte dit keer.

Isabelle Avondrood is een grensverleggende, organische strip waarin de edelfiguranten Morgendauw en Avondrood tegen hun zin betrokken worden in de meest waanzinnige situaties. Wanhopig wachten beiden al albums lang op een soort onrechtbestrijder die eindelijk licht schept in hun pathetisch wereldje. Neen, ook nu is er geen hoop op beterschap. Integendeel, de enige goede ziel, professor Mule, die dankzij een uit de hand gelopen kweekproject van prehistorische degenkrabben, de hongersnood uit de wereld kon helpen, werd toevallig vermoord door een loszittende stalagtiet. Gelukkig is er nog de humor van Tardi. Soms grof, soms subtiel. Zo herinnert Tardi ons hier fijntjes aan een oud plaatje waar Isabelle haar uitgever de huid vol scheldt omdat hij haar boeken een nieuwe dwaze Monty Python-cover had aangemeten. Oh ja, toevallig verschijnen alle Avondrood-strips begin 2008 opnieuw in een betaalbaar nieuw jasje. Ondanks die banale covers is dit absoluut een goede zaak. Tenzij je begiftigd bent met een fenomenaal geheugen raden we je toch aan om de volledige reeks te (her)lezen, zoniet mis je minstens de helft van het plezier en de verhaallijnen.

2008 wordt trouwens een gloriejaar voor de Tardi-fans. Naast de langverwachte herdrukken komt eind dit jaar het hoogst explosieve slotdeel van La Avondrood uit (mmm, We kijken nu al uit naar de opwaaiende zomerjurkjes die ons de onderscheidende tatoeages zullen blootgeven). Maar kruis vooral 11 november 2008 aan op je kalender. Negentig jaar na het aflopen van de eerste wereldoorlog pakt Tardi dan uit met een soort vervolg op de meest geprezen Franse strip ooit, Loopgravenoorlog.