Je komt ze niet elke dag tegen, boeken die zich laten lezen als én een avonturenverhaal én een psychologische dwarsdoorsnede én een filosofische mijmering. En als dit boek dan nog eens de favoriete literatuur was van de schizofrene Pink Floyd-voorman Syd Barrett én bijna 100 jaar oud is, dan verwacht je niet dat de verstripping van dit meesterwerk uitgegeven wordt door Standaard Uitgeverij. Toch ligt hier voor ons het prachtig verzorgde tweede deel van dé roman van Kenneth Grahame, De Wind in de Wilgen.

Opnieuw is het genieten van het klein geluk van een timide mol, een barse das, een dromerige rat en een trotse pad. Ternauwernood hebben Mol en Rat de verschrikkingen van het Woeste Woud overleefd of ze tuimelen in een nieuwe verbazing. Pad is gek geworden. Gek van snelheid, motorkabaal en van benzinedampen. Kortom: gek geworden van auto’s. Om hem terug met de voeten op aarde te brengen, zetten zijn vrienden de grove middelen in.

Michel Plessix, auteur van het fel onderschatte Patje van het Groenewoud, laat opnieuw alle remmen los. Terwijl de hoofdfiguren rustig en helder hun ding doen, de verhaallijn niet uit het oog verliezend, spat op de achtergrond de levenslust van de tekeningen. Kibbelende egeltjes, elkaar begroetende vliegen of hilarische standbeelden, al of niet in een aan Monet ontleend decor. Een visueel feest zonder weerga, met mate te nuttigen, het liefst liggend onder een zachtjes ritselende oude treurwilg.