Maanden zaten we nagelbijtend te wachten op Het Laatste Jungleboek, dé ultieme verstripping van Rudyard Kiplings klassieker. Niemand minder dan Stephen Desberg (I.R.$., Ster van de Woestijn, Jimmy Van Doren, De Schorpioen) en gekke koeientekenaar Johan De Moor sloegen de handen in elkaar. Als je dan nog verneemt dat opkomend talent Reculé (De Onsterfelijken) de schetsen voor zijn rekening zou nemen, naar verluidt omdat De Moor wat moeite had met de meer realistische dierenfiguren, dan worden de verwachtingen hoog. Heel hoog.

De ontnuchtering is groot. Geen heupwiegende Baloo, dansende Akela of likkebaardende Sherekhan. De volledige aaibare Disney-mimiek werd overboord gegooid. Ook verdwenen is de dolle Kobe de Koe-stijl. In ruil krijg je een strak uitgepuurd dierenepos, behoedzaam spelend in een weliswaar schitterend ingekleurde jungle. Dat was toch even slikken. Maar dan herlees je het album. Eénmaal en dan nog eens, en dan begint de strip te leven en te beklijven.

Kiplings verhaal was een ode aan moed, discipline en plichtgevoel. Zaken die elk kind moest ervaren vooraleer hij mocht toetreden tot de beheerste wereld van de volwassenen. Door een bejaarde Mowgli te laten mijmeren over zijn jeugd, aan de rand van een bos dat ooit een woud was, voegt Desberg aan het verhaal een soort fragiele ernst toe die het epos optilt ver boven de gekende tekenfilm. En net dat conflict tussen kind en volwassen zijn, vind je terug in de tekeningen. Af en toe zie je de schalksheid van De Moor uitbreken uit Reculés strenge keurlijf. Een grijns, een oogopslag,... nog net in bedwang gehouden door de geschetste tweede huid. Benieuwd welke evolutie het wolvenkind zal doormaken in de volgende vier delen. Wij supporteren alvast voor het kind in ons. Komaan Johan, laat in het tweede deel de swingende apenkoning uit jouw mouw komen!