De ochtend dat hij monster Jim zou ophangen, werd de beul van Barro-City dood in zijn slaapkamer gevonden. In zijn nek de dodelijke sporen van een slangenbeet. Maar al te graag promoveert de goegemeente de eenarmige buitenwipper Bouncer tot de nieuwe slachter van dienst. In een handomdraai laat hij, emotieloos, de vette kinderetende Kuifje-lookalike bungelen aan het touw. Op slag wordt de koele Bouncer nog meer beschimpt en gevreesd. Maar eenmaal terug in de Inferno-saloon, ontdooit zijn hart als zijn vriendin, de huisprostitué Noémie, besluit met hem te trouwen.

Eindelijk. Het verschil tussen pakweg Jim Cutlass, Chinaman, Durango,… én Boucqs Bouncer, is slechts één woord: smerigheid. Alles in Bouncer is smerig. De cafés, de straten, maar vooral de inwoners van Barro-City zelf. Hun smoelen zijn vuil, ruw en uitgedroogd door het ongenadige Far West-leven. Scenarist Jodorowsky kan zo hun prachtige verhalen uit hun rimpels schudden. Daarom blijft het jammer dat het duo een veto heeft gekregen voor hun versie van de spin-off Blueberry 1900. Wie weet vreesden de marketinglui opnieuw voor een ongeëvenaarde uitbarsting van Maankop-gekte indien Jodo’s Metabaronnen-waanzin én de Fré van der Mugge-geschiftheid van Boucq met elkaar in contact zouden komen. Wie zal het zeggen? Maar wat baat het. Blueberry is dood, Leve Bouncer!