1976. In een door revolutie verscheurd Nicaragua wordt de jonge seminarist Gabriël door zijn gegoede familie naar een klein plattelandsdorp gestuurd. De opdracht van deze ‘muchacho’ is het ware geloof terug te brengen in de kleine kerkgemeenschap. En dat moet de wereldvreemde Gabriël doen met zijn grootste talent: schilderen. Priester Rubén vraagt Gabriël om een reusachtig fresco van een passietafereel. Maar dan met échte passie. Vanuit het ronde kerkraam observeert Gabriël, als een fotograaf door zijn lens turend, de ganse dorpsgemeenschap. Af en toe focussend op de wulpse Concepción, of de pathetische "Commandante" Buenaventura. Tot hij op een dag het ware licht in de ogen van de kleine Chiquitita kan vatten.

Breton Emmanuel Lepage verraste ons eerder al met het dromerige Névé, en het bekroonde Vrije Vlucht-album Een Wereld zonder Kwaad. Maar wat hij hier uit zijn penseel laat stromen, hadden zelfs zijn mentors Dieter en Michel Plessix (De Wind in de Wilgen) niet kunnen dromen. Overduidelijk is dat zijn negen maanden durende wereldreis, die hem bracht van Azië naar Zuid-Amerika, Lepage rijper heeft gemaakt. Op alle vlakken. Aan Muchacho is zwaar gezwoegd. Het verhaal dat banaal lijkt en al ettelijke keren verteld, wordt zo subtiel ontrafeld dat de bloederige revolutie in het niets verdwijnt tegen die primaire tienerdriften. En, elke aquarel is gewoonweg juist. Het vochtige woud dat broeit. Die ene oogopslag die kleine vreugde en zweterige wanhoop uitstraalt. Salsa. Muchacho is een lichamelijk album, een visueel orgasme. Want, net zoals Gabriël, slaagt Lepage er ten slotte in om juist dat te schilderen wat onder de oppervlakte ligt. Muchacho is een zelden gezien eerbetoon aan de strip.