Tony Corso is een zelfingenomen blaaskaak die vertoeft in het mondaine Saint-Tropez. Behalve dat is hij ook privé-detective, die schnabbelend allerhande zaakjes voor de plaatselijke jetset oplost. Na vijftien bladzijden in dit eerste album, is het voor ons al duidelijk: we mogen die vent niet. Op de volgende veertig bladzijden lost hij zijn eerste zaak op: in opdracht van ene gravin Volodin gaat hij op zoek naar Ricci Caponi. De enige voorwaarde, en ook running gag van dienst, is de tongloze Tsjetsjeen Laszlo die hem moet vergezellen. Corso heeft meteen door dat er meer achter de opdracht steekt en zal dit ook snel ondervinden...

Een cover die evenveel aanspreekt als bovenvermelde Laszlo, een backcovertekst die doet denken aan een Largo Winch- en Wayne Shelton-achtige held, en op de koop toe een vent die we niet mogen. Dit album heeft alles om het NIET te maken.

En toch: na 56 bladzijden heeft Tony Corso een plaatsje in ons striphart veroverd. Net zijn machismo en zelfverzekerdheid maken hem een geapprecieerde hoofdfiguur die mietjes als James Healer en Dexter London een welgemikte schop onder hun kont geeft. De zwarte humor en schijnbare nonchalance van Corso zorgen voor de slagroom op de taart. De Laxiaanse off screen-commentaren die recht uit De Kraai lijken te komen, zijn de meer dan fraaie kersen op de taart.

Berlion (Stadsvertellingen) bundelt het allemaal in een vlotlezende en niet al te ingewikkelde thriller. Een uitstekende inleiding en veelbelovende gangmaker van een reeks die — fingers crossed! — een blijvertje wordt.