Ballades. Yuk, wat een klef woord. Ballades doen ons denken aan stroperige nummers waarmee ooit goede rockers hun ziel verkochten voor het Grote Succes. De finale doorbraak naar het grote publiek, na jaren van geploeter. Kassa, kassa. Maar ballades zijn ook heel vaak de zwanenzang voor hun authenticiteit. Want hoe bestendig je dat succes?

Het jongste album van Jojo heeft alles van zo’n einde. Maar dan wel een einde in schoonheid. Op zijn typische vertederende manier verzamelt André Geerts een flink pak anekdotes met als rode draad het ritme van de vier seizoenen. Zalige pareltjes zoals het hilarische kerkhofbezoek, het ontstressen met Dik Lowietje of het peuterpesten door de dove leerkracht bij het begin van alweer een nieuw schooljaar. Hoe breed je glimlach bij het lezen van deze seizoenswandeling ook is, toch krijg je de indruk dat Geerts er al zijn overblijvende jeugdherinneringen in heeft gepropt. En zo dringt, na 20 jaar, een nieuw begin zich op. Dat keerpunt is voorzien voor het volgende album waar het scenario geschreven wordt door Sergio Salma (gekend van Nathalie en samen met A. Geerts het onvertaalde Mademoiselle Louise).

Of Jojo dan nog steeds dé Jojo zal zijn, kunnen we nog niet zeggen. Maar één ding staat vast. Grafisch levert de 49-jarige Brusselaar met deze ballade zijn meesterwerk af. Zo is de pagina waar Jojo zich een sneeuwvlokje waant, een waar juweeltje. Bovendien heeft Geerts, net zoals Hermann, opnieuw de pure aquarelkunst ontdekt. Daardoor wordt Jojo nog fijner en breekbaarder. Verwacht dus in deze Quattro Staggione geen grove stukken humor, maar goudeerlijke versnaperingetjes. Zo blijft Jojo een hartverwarmende reeks over kleine mensjes die groot willen zijn, bedoeld voor grote kinderen. Voor jou, dus.