De scheldwoorden stonden in promotie, maar die hebben we zoals gewoonlijk laten staan. Voor deze bespreking hadden we een blikje superlatieven nodig. Die zijn iets duurder, maar gaan langer mee. Behalve bij strips als Over de Grenzen van de Tijd… die aan één zo’n blikje lang niet genoeg hebben...

Twee onbekende auteurs, jeugdvrienden Olivier Pont en Georges Abolin, zijn dé revelatie van dit stripjaar. Out of the blue verscheen begin dit jaar het eerste deel van Over de Grenzen van de Tijd… waarin we kennismaakten met de kleine William. Hij verhuist in 1906 met zijn familie vanuit Londen naar een klein, Italiaans vissersdorpje. Zijn vader wil geld verdienen door met een stoomschip diep in zee vis te vangen. De plaatselijke bevolking staat echter vijandig tegenover de nieuwkomers. Zij vrezen als kleine vissers uit de boot te vallen. Maar die aardse beslommeringen zijn niet aan William besteed. Al snel maakt hij kennis met Lisa, Paolo en Nino. Zij worden onafscheidelijk.

Maar is het toeval dat zij elkaar in dat dorpje ontmoeten? En wat is het geheim van het vreemde voorwerp waarmee Lisa rondzeult? Op het antwoord hebben we niet lang hoeven te wachten, want begin september verscheen al het tweede, afsluitende deel. Twintig jaar later ontmoet het viertal elkaar opnieuw. In het verre Costa Rica komen ze het geheim achter Lisa’s voorwerp te weten.

Over de Grenzen van de Tijd… is twee keer 98 bladzijden lang puur genieten. De sfeer die de sobere, maar schitterende covers uitstralen, vind je ook in de binnenbladzijden terug. Pont en Abolin nemen rustig de tijd om hun verhaal te vertellen, haast op het gezapige ritme van het leven in een gemiddeld Zuid-Italiaans vissersdorpje. Over de Grenzen van de Tijd… is een poëtische strip met ruimte voor humor, drama en mysterie. De auteurs behandelen, naast het eigenlijke verhaal op een ongedwongen manier verschillende thema’s: vriendschap en liefde, racisme, het onbekommerde leven van kinderen...

Dit alles lardeert Olivier Pont met schitterende tekeningen. De manier waarop hij bijvoorbeeld het Costa Ricaanse oerwoud in beeld brengt, doet ons bij momenten denken aan Loisel, niet het minst door de prachtige inkleuring van Jean-Jacques Chagnaud. Over de Grenzen van de Tijd… heeft volgens ons al zijn plaatsje hoog in de eindejaarslijstjes gereserveerd. De verkoopscijfers bevestigen dit: het eerste deel is al aan een herdruk toe. Hopelijk kunnen Abolin en Pont hun prestatie in de toekomst bevestigen.