Op de cover prijkt een opvallend rode sticker "Van de scenarist van Het Kruis van Cazenac". Dat schept verwachtingen én verplichtingen. Stalners topreeks waar zo-even het zesde deel van verschenen is, ontwikkelt zich immers als een botsend kluwen van sjamanisme, spionage en rauw geweld. Maar de vraag stelt zich of wij klaar zijn voor nog zo’n hyperrealistische roman. Met die ingesteldheid begonnen we eraan. Gelukkig waren wij al na een paar pagina's gewonnen voor dit fijn stripje.

De levenslustige klungel Guillame Montbrun maakte er zijn levensdoel van om de jonge plaatselijke adel tegen zich in het harnas te jagen, door hen voortdurend uit te dagen voor een duel. Dit zeer tegen de zin van zijn beschermheer Honorin de Kernot. Op een dag loopt zo’n tweestrijd uit de hand, en schiet de snaak het oor af van de zoon van Ar Braz. Om de strop te ontsnappen, vlucht Guillame naar Parijs. Even later wordt Honorin vermoord, en — je raadt het al — de hoofdverdachte is natuurlijk de onfortuinlijke Guillame. Hiermee begint een Europese Western die hem naar St. Petersburg zal brengen en nog verder richting het oosten naar de bronnen van de familie Cazenac. Maar dat is voor latere delen.

Scenarist Boisserie heeft duidelijk leentjebuur gespeeld bij Samber, maar hij heeft er gelukkig een flink pak nonchalante humor aan toegevoegd die we slechts terugvinden bij een Arleston (Lanfeust van Troy, Leo Loden, De Cartografen en nog wat fantasyreeksen meer). Héloret die we nog kennen van het geweldige Vuurboot — wanneer worden die laatste 2 delen vertaald? — voegt er zijn eigen stijl aan toe. Uitgepuurde decors én emotionele gezichten, opgevrolijkt met ouderwetse verbazings- of irritatiestreepjes. Het is die knisperende mix van ontspannende dwaasheid en even pretentieloze tekeningen die ons doet genieten en besluiten: "Verdomd, wat een sympathiek, onnozel boekske".