In Damanuestra heersen konduktator Oscar en zijn echtgenote Lili. Het is een ware dictatuur. De stad heeft echter af te rekenen met regelmatige vloedgolven. De golf vernietigt alles op zijn weg. Dit speelt in de kaart van het dictatorskoppel: alle krottenwijken en tegenstanders van het regime worden weggespoeld zonder dat er bloed vergoten moet worden. Maar door de vele onschuldige slachtoffers broeit er opstand onder het volk. Wanneer er videobeelden gemaakt worden van het mysterieuze personage Maankop, die temidden van zo'n vloedgolf ongemoeid blijft en er zelfs op danst, gaat de bal aan het rollen.

Maankop lijkt wat simpel, is stom, heeft geen gezicht, maar hij kan wel de vier natuurelementen controleren en is schijnbaar onkwetsbaar. Oscar beseft maar al te goed dat het volk zich wel eens zou kunnen optrekken aan zo'n figuur, zeker wanneer Maankop, die eigenlijk Borrado heet, steun vindt bij Icha, de dochter van een voormalig vissersleider. Samen besluiten ze om het volk van hun juk te bevrijden door een kathedraal met sluitsteen te bouwen. Maar ook Ushman, prediker en manipulator eerste klas, probeert het volk achter zijn geloof te scharen. Hij hoopt op de geboorte van de verlosser uit de schoot van een vrouw, die in de buik van een Teohuacan, een soort walvis, gevonden is.

Jodorowsky's vaste verhaalelementen (religie, seks en esoterie) zijn weer uitgebreid aanwezig. Af en toe laat de man zich in al die specifieke religieuze termen gaan. Maar als je daar over kan lezen, ontpopt zich een pracht van een verhaal. Boucq zouden jullie ondertussen al moeten kennen van de western Bouncer (ook op scenario van Jodorowsky waarvan een vierde deel in de maak is), van verzekeraar Fré Van Der Mugge of van het recente Rock Mastard. En op scenario van Yves Sente (Blake en Mortimer, De Wraak van Graaf Skarbek) werkt hij nu aan een spionagethriller. De tekenaar met de vele lijntjes laat ook in Maankop zijn unieke en zeer herkenbare stijl bewonderen. Het heeft jaren geduurd eer we het afsluitende deel van deze prachtige serie konden lezen. Het einde is misschien wat snel afgehaspeld, het album telt dan ook 56 pagina's in tegenstelling tot de 102 pagina's van het eerste deel. Te weinig om zo'n sfeervol verhaal helemaal tot zijn recht te laten komen. Maar het blijft een belangrijk sluitstuk van een reeks die staat als een paal, ondanks de woelige golven.