Zelden een verhaal gelezen met zo’n intens hoofdpersonage als Anton Witkowski. Deze jonge Fransman groeit op in een arme wijk en wil absoluut weg uit die uitzichtloze wereld. Hij beschikt over twee sterke vuisten en bakken bokstalent. Langzaam zoekt hij zich een weg naar de top van de bokssport en weg uit de armoede. En steeds blijft daar die verschroeiende ambitie, die razende woede om het onrecht dat hij en zijn familie al jaren moeten ondergaan.

Baru brengt ons het verhaal van Anton in zijn kernmerkende semi-realistische stijl, een stijl die bij momenten doet denken aan Miguelanxo Prado (De Kronieken van de Onlogica). De expressieve kleuren brengen prima de extreme gevoelens van de personages over en als lezer bleven we dan ook wat verweesd achter na het lezen van dit album. Het verhaal bouwt perfect op en laat ons achter bij het hoogtepunt van Antons roem.

Met De Woesteling treedt Baru (pseudoniem van Hervé Barulea) langs de grote poort binnen in de collectie Vrije Vlucht. Tot dusver werd van zijn hand enkel het album Onderweg in het Nederlands uitgebracht. Met De Woesteling toont hij zich een meester in het vertellen, het verhaal is een perfecte mix van leesbaarheid en creativiteit. Zo begint het album met een scène die zich chronologisch afspeelt na het verhaal dat in de rest van het boek wordt verteld. In het midden van het boek past Baru deze techniek nog een keer toe. Het maakt je als lezer benieuwd naar wat verderop komen gaat. Het wordt stilaan een grijsgedraaide plaat, maar ook bij deze nieuwe Vrije Vlucht kunnen we niet anders dan de superlatieven uit de kast halen en het boek onderbrengen bij het beste wat 2004 heeft voortgebracht.