Na zes jaar rust klinkt er weer geklaag door de verloren gewesten. De tweede cyclus, die met dit album begint, speelt zich lang vóór de geboorte van Sioban af. Seamus, de genaderidder die aan Sioban's zijde vocht in de eerste cyclus, is nog een novice en krijgt zijn eerste opdracht toevertrouwd. Samen met zijn meester Sill Valt (overigens een zeer storende naam: we vroegen ons steeds af hoe het kwam dat Sill viel) trekt hij naar Glen Sarrick. In de stijl van een ware middeleeuwse versie van de sf-film Species zaait een Morigane, een heks, er dood en verderf. Seamus zal al bij zijn eerste opdracht ondervinden dat niet alles loopt zoals hij het wil. Dat het een goede les voor later zal zijn, weten wij intussen al uit de eerste cyclus van deze saga.

Dufaux vertelde eerder al de cyclus over Sioban en hij voegt er nu de nieuwe cyclus van de Genaderidders aan toe. In zijn voorwoord belooft hij nog meer: de Heksen, de Ouki's en de volwassen jaren van Sioban. De verloren gewesten zullen, tot onze vreugde, nog lang kunnen zingen. Rosinski, die zich eertijds meer dan behoorlijk van zijn taak kweet, gaf intussen het potlood door. Zijn vervanger, Delaby werkte eerder al aan De Poolster en het prachtige Murena waarvan twee nieuwe delen zullen verschijnen vóór De Klaagzang van de Verloren Gewesten 6. Dat die laatste reeks nu even op de achtergrond wordt verdrongen, hoeft niet droevig te stemmen. Even kijken naar de cover van dit album, die haast even betoverend is als een Morigane zelf, volstaat. Het binnenwerk is echter minstens even goed. Een hoofd, een afzichtelijk monster, een knappe vrouw, een gestileerde achtergrond: Delaby tekent het allemaal met evenveel zwier als een gloednieuwe wasmachine. Dufaux zegt het al aan het begin van het album: "Talent is vrijgevigheid". En in die vrijgevigheid heeft Delaby zichzelf overtroffen. Dank je, Philippe.