In oktober 2003 verscheen Legende 1: Wolvenkind en veroverde een paar maanden later de derde plaats in de Top 10 van 2003. Wij hebben toen goed opgelet en de kritieken onthouden. Vanzelfsprekende opmerkingen als "mooi getekend", "goed verteld en gedocumenteerd", "prachtig ingekleurd" niet te na gelaten luidde het her en der dat er eigenlijk niet veel gebeurde, een typisch inleidend verhaal en dat men liever wachtte met een oordeel na het lezen van deel 2... Wat dus al meteen betekent dat ook Legende 2 als zoete broodjes zal verkopen.

Hier is het dan, op tijd voor de eindejaarsfeesten (lees je dit pas in januari, gelieve dit dan te negeren). Opnieuw nodigen de natuurdecors uit tot het maken van een lange boswandeling, opnieuw wanen we ons in een feodale, middeleeuwse setting waarover we graag hoorden vertellen in de lessen geschiedenis en opnieuw vinden we de tekeningen buitengewoon geslaagd. Yves Swolfs herhaalt zichzelf, great!

Zoals het hoort krijgen we in dit tweede deel antwoorden op enkele vragen want hoe zit het nu bijvoorbeeld met het wolvenkind? De intriges worden vaster omlijnd, de personages nemen duidelijke posities in en de onderlinge relaties ontaarden in hoogoplopende conflicten of bevestigen een nauwe vriendschap.

Over Swolfs als tekenaar lees je hierboven niets dan bewondering. Als scenarist krijgt hij van ons ook het nodige applaus. Hij doet niet te moeilijk ter meerdere glorie van een vlot weglezend verhaal. Als je echt de negatieve toer wil opgaan, kan je misschien zeggen dat de verhaalstructuur en het basisidee niet echt opwindend of vernieuwend zijn. Maar je moet al bijna in het vak zitten om daar over te vallen, flauwerik.