LARGO WINCH 15
De Drie Ogen van de Bewakers van de Tao
Philippe Francq + Jean Van Hamme • Dupuis (Spotlight)
48 p. (HC & SC)
|
|
| Largo in het Verre Oosten |
|
De titel van de nieuwste Largo Winch zegt meteen twee dingen: "Was ik nog langer geweest, dan had ik niet op de cover gekund" en "Joepie, Largo trekt terug naar het Verre Oosten". Vooral dat laatste is van belang, want een Largo tussen de rijstvelden is vaak een Largo van uit-ste-ken-de kwaliteit. Zo is het maar net en dat mocht wel even, na het saaiere tweeluik in de filmindustrie en het onnodig ingewikkelde gedoe in de sportindustrie.
Wanneer André Bellecourt van Winch Aeronautics een deal sluit met een Chinese maatschappij, eisen de Chinezen de persoonlijke handtekening van Largo onderaan het contract. Maar ook de yakuza, bij wie Largo nog een bloedschuld heeft openstaan, vertoont schijnbaar ongewone interesse in zijn komst. En dan weet je wel waar dat eindigt: in een of andere donkere cel, in een hopeloze situatie, waaruit zijn vrienden hem in het volgende deel wel eventjes zullen bevrijden (althans, dat hopen we!).
Ondanks dat voorspelbare karakter is en blijft Largo Winch een reeks die blijft bekoren en lekker weglezen. Een van die zeldzaamheidjes in stripland, die ondanks een aantal mankementjes op een soort magische manier lees- en herleesbaar blijven. Van Hamme laat duidelijk zien waarom dit het enige geesteskindje is dat hij voorlopig niet aan anderen afstaat. Het plezier dat hij beleeft, uit zich in een perfect tempo, een geslaagde decoupage en een erg herkenbaar gevoel voor humor (Silky, Simon en Marylin Appelmoes geven zo dit album een vleugje luchtigheid als tegengewicht van de harde Winchiaanse economische realiteit). Van Hamme is ook de enige die er steeds opnieuw in slaagt om toevallige toevalligheden aanvaardbaar te presenteren en zonder een zucht van de lezers oude personages te recycleren. Het is dan ook enkel aan zijn meesterschap te wijten dat de wel erg toevallige verschijning van Marjan Texel niet tegen de borst stuit, maar we haar integendeel (net als Simon) graag terug in de armen sluiten. Francq, tenslotte, bewijst eens te meer dat hij meer kan dan minder geslaagde posters voor de Carrefour maken. Hoewel enkele platen van wat meer haastwerk getuigen, is de globale indruk er eentje van een pure professional. Het sfeertje, de stijl, de gelaatsuitdrukkingen: het zit allemaal goed.
Conclusie: in tegenstelling tot de andere succesreeksen van Van Hamme blijft Largo Winch zijn frisheid totnogtoe bewaren en meer zelfs: dit vijftiende deel is een van de betere afleveringen uit de reeks geworden. Benieuwd of de ontknoping in het afsluitende deel (titel: De Twee Ogen van de Zus van de Kuisvrouw van de Bakker van de Hoek) even bevredigend zal zijn. |
|
| > PETER D'HERDT — maart 2007 |
