Net op het moment dat we overspoeld worden door een vloedgolf van hoopgevende tsunamireddingsacties, brengt Arboris een mokerslag van een doemstrip uit. Pure steampunk. In een futuristische neogothische wereld van staal en vuil metaal, heerst de stank van vochtig stoom en walmende kolen. Daartussen het gewriemel van koele grijze mensen. Egoïstisch en berekend. Het leven wordt er bepaald door huurmoordenaars, regulators, die corrupte politici en misdadigers om het hoekje helpen. Maar dat 'fijne' systeem werd al decennia geleden onderuitgehaald door al even corrupte regulators. Eén van de rechtschapen killers is Aristide Nyx. Zijn specialiteit is het vernietigen van grote groepen mensen. Tot hij op een dag een filmrolletje in zijn handen krijgt waarin zijn baas en een louche presidentskandidaat plannen smeden om een soort opperregulatiecentrum te vormen. Een harteloos monopolie op de dood. Maar tegelijk ook zijn dood.

Net zoals in de strips van baron François Schuiten speelt de technologische architectuur de hoofdrol. Hier echter geen kleurige artdeco, maar sombere stalen anarcho-constructies, schitterend getekend door Moreno. In dat wereldje van gestyleerde Marilyn Mansons zijn de vrouwelijke hoofdrolspelers het schaarse esthetische lichtpuntje. Hoewel hun karakters gitzwart zijn, geven de blonde huurmoordenares Ambrosia en haar roodharige rivale Hestia als enige kleur in deze strip. Het rood van vuur en bloed contrasteert er schitterend met het gele vergif van de stad. Helaas missen sommige gevechtsscènes wat pit, maar niettemin spint Corbeyran in dit grimmige vlindernetwerk een bom van een actiestrip. De race tegen de klok, de verscheurdheid van de siamese tweeling en de psychologische onderbouw, smeken om een megalomane verfilming! En wel nu.