"Goesting" werd vorig jaar door de Vlamingen verkozen als mooiste woord. Dat moois slaat zeker op het nieuwe verhaal van Docteur Mystère. Goesting om dit album opnieuw te lezen. Goesting om luidkeels te roepen dat dit het meest koldereske is wat we sinds heel lang onder ogen hebt gehad. Maar vooral goesting om meer, veel meer van deze zalige camp te lezen.

Het verhaal begint alledaags. De beroemde stijve harken, Docteur Mystère en zijn heldhaftige assistent Cigale, worden in een hol projectiel naar de maan geschoten. Als eersten zullen ze er voet aan de grond zetten. Maar aan boord zitten ze opgescheept met een verstekelinge. De knappe Lady Rowena is op zoek naar haar spoorloos verdwenen verloofde waarvan ze weet dat hij zich op de maan bevindt. Oermacho Mystère besluit deze vrouwenlogica even niet te tarten want op de maan staat een welkomstcomité van vreemde wezens hen op te wachten. Wat verderop, bij een roodwitte geblokte raket, ligt het lijk van een witte fox-terriër.

De tekeningen zijn een waar eerbetoon aan de naïeve avonturenfeuilletons van begin 20ste eeuw, en lijken zo weggelopen uit Jules Vernes avonturenboeken. Een lachende maan, foute perspectieven, de hoofdfiguren die Blake en Mortimer-gewijs altijd en overal hun kalmte en flegma bewaren,… doen de strip heerlijk gedateerd lijken. Het contrast met de kurkdroge humor en de vele persiflages (Star Wars, Alien, Mars Attacks, Star Trek, Goldorak,… ) is er des te sterker door. Maar ondanks deze geschiftheid blijft De Oorlog der Werelden een zeer consistent verhaal vol schitterende dialogen. Knap.