GARULFO 3 De Prins met de Twee Gezichten
Bruno Maïorana + Alain Ayroles • Arboris 48 p. (HC & SC)
|
|
Het ideale op-kikkertje! |
|
Garulfo is een sprookje, en daarom kunnen ook wij niets anders dan hier met een cliché te beginnen. Er was eens... Alain Ayroles. Met twee goeie vrienden speelde hij regelmatig een rollenspel in een eigenhandig gecreëerde wereld. Uit die wereld distilleerde hij twee reeksen — Sabels en Galjoenen en Garulfo — die de geboren humorist in hem losmaakte tot een waardige troonopvolger van René Goscinny. Garulfo is een kikker met ambities. Hij wil mens worden en dat lukt hem na een beleefdheidsbezoekje aan een heks. Al snel ondervindt Garulfo dat het menselijke moeras erg kan tegenvallen en dat het leven vanuit kikkerperspectief uiteindelijk zoveel aangenamer is. Door een kikkervrouwtje te kussen, krijgt hij zijn oorspronkelijke gedaante terug. En ze leefden samen nog lang en gelukkig verder...
Niet dus, want Garulfo eindigde inderdaad op die manier in deel twee, maar de roep van het publiek om meer gekwaak viel niet in dovemansoren. Dit gebeurt wel vaker bij succesreeksen en vaak verdwijnt de ziel van de reeks dan even snel als het tempo waaraan de duiten binnenrollen. Waar echter heel wat succesauteurs met blinkende euro-tekentjes in de ogen gretig de koe volledig uitmelken, legt Ayroles met een geniaal frisse inval de basis voor een boeiende herlancering. Op aangeven van spitsbroeder Masbou (de tekenaar van Sabels en Galjoenen), creëert Ayroles de figuur Romuald. Die Romuald is een boosaardige prins die door de metamorfose van Garulfo in een mens getransformeerd werd in een kikker. Kwestie van het aardse evenwicht niet te verstoren, quoi. Eén ding is zeker: boosaardige kikkerprinsen betekenen in het geval van Garulfo gegarandeerd de start van een nieuwe reeks dolkomische situaties. Zoveel humor, vooral in de ijzersterke dialogen, zorgen ervoor dat tijdens het lezen een groot gevaar onophoudelijk op de loer ligt: een losgeslagen bulderlach. Maïorana, van zijn kant, verlucht het verhaal met zijn expressieve tekenstijl en geeft het door zijn zin voor beweging net dat tikkeltje extra passie mee. Het is die passie die het fraaie verhaal tot een topper maken. Het ideale op-kikkertje na een zware werkdag! |
|
> PETER D'HERDT — februari 2005 |