Boek 2, vierde bedrijf. Actie! Neurotische huisgeest: "Zeg Professor, kunnen we met ons tweeën geen boeiender activiteit verzinnen dan cocaïne scoren?" "Ik weet niet. We zouden de achterbuurten in kunnen gaan en prostituees kelen, ze ontleden, hun lever koken en naar de politie sturen met aanwijzingen die belastend zijn voor de lijfarts van de koningin". "Maar dat bent u, de lijfarts van de koning". "Ja! Dan moeten we iets anders verzinnen. Ik ga me vermommen..."

Excentriek. Dat is het minste wat je kan zeggen van Professor Bell. Chirurg, naturalist, scheikundige maar bovenal teratoloog, een specialist in monsters. En freaks loopt deze antipathieke versie van Mick Mac Adam genoeg tegen zijn gedrogeerde lijf: tongzoenende zombies, minimensjes in sprietatoomflessen en siamese tweelingen met een huishoudelijke ruzie. En toch lijkt alles zo normaal. Als een echte Sherlock Holmes lost hij elke zaak feilloos op. Onderweg fijntjes een mentale rotzooi van jewelste achterlatend. Toegegeven, je moet houden van de tekeningen van Sfar. Bovendien lijkt het tweede deel haastig ineengekriebeld. Gelukkig nam vanaf het derde deel een gestructureerde Tanquerelle de tekenpen over. Dan klopt het plaatje wel en komt de vreemde leefwereld van Bell tot leven.

De fijne pennenkrasjes knetteren continu met de vlijmscherpe dialogen. Filosofische beschouwingen worden ongemerkt afgewisseld met gestileerde actiescènes. En plots wordt deze strip puur genieten. Een verslavende roes tussen woord en beeld. We weten het. Het is vroeg, maar ze gaan dit jaar van ver moeten komen om Professor Bell uit onze jaartop 10 te houden.