Open eindes zouden beperkt moeten blijven tot soapseries zoals Thuis, Wittekerke en Familie. Helaas... Ook de stripwereld blijft niet van deze plaag gespaard. Kijken we maar naar Dallas Barr. Het eerste deel van de reeks verscheen in 1996 waarna er plichtsgetrouw elk jaar een deel op de markt verscheen en dat tot 2000 waarin deel 5 verscheen. Op 31 december 2001 echter beseften veel stripliefhebbers met een schok dat er dat jaar geen Dallas Barr was verschenen. Ook oudjaar 2002 werd voor menig stripliefhebber grondig verpest door het uitblijven van een Dallas en zo ging dat enkele jaren door. Tot... deze maand! Nu ligt eindelijk deel 6 in de winkel met de swingende titel Sarabande. En dat is niet alles! Uitgeverij Lombard heeft van de gelegenheid gebruikt gemaakt om ook de eerste vijf Dallas Barr-albums, die oorspronkelijk bij Dupuis verschenen, in een nieuw kleedje te steken. Een reden te meer om NU naar de winkel te spurten.

Dallas Barr is het resultaat van een vreemde samenwerking. Aan de ene kant heb je Joe Haldeman, de tekstschrijver, een Amerikaanse Vietnam-veteraan en sciencefictionschrijver. Aan de andere kant tekenaar Marvano, alias Mark van Oppen, geboren in het landelijke Zolder. De twee leerden elkaar twintig jaar geleden kennen op een sciencefictionbeurs en daaruit is ondermeer Dallas Barr gegroeid (ook De Eeuwige Oorlog en Een Nieuw Begin was het resultaat van hun samenwerking). Zo is Dallas Barr gebaseerd op het raamwerk van Haldemans roman Buying Time, waarrond Marvano zijn eigen reeks heeft geweven.

De hele reeks speelt zich af in de late 21ste eeuw en draait voor een groot deel rond twee personages. Enerzijds heb je de excentrieke wetenschapper lord Julius Stileman. Die heeft een behandeling ontwikkeld waardoor mensen onsterfelijk worden, een soort "groot onderhoud", maar dan voor je lichaam. Aan de kuur zijn echter twee nadelen verbonden: één, het kost je al je geld, met een minimum van 1 miljoen pond (de Engelsen zitten zelfs in 2075 nog niet in de Eurozone) en twee, de behandeling blijft maar tien jaar werken. Naast Stileman heb je natuurlijk Dallas Barr zelf, een beetje de Largo Winch van de toekomst — alleen iets ouder: de goeie man is zo'n 132 jaar oud. Ondanks zijn pensioengerechtigde leeftijd is Dallas een vlotte jongen die klusjes voor Stileman opknapt en dat in ruil voor zijn tienjaarlijkse verjongingskuren. Elk deel in de reeks is dan ook rond één grote spanningsboog opgebouwd: zal Barr ook dit keer zijn verjongingskuur kunnen betalen of niet?

In Sarabande heeft Stileman met concurrentie te maken. Twee van zijn vroegere cliënten hebben hun behandeling stopgezet en zijn desondanks blijven leven, het resultaat van een technische storing. De twee gelukkigen denken dat ze door god zijn uitverkoren en stichten een soort organisatie die een nieuwe morele orde wil invoeren en daarbij het geweld niet schuwt. Alsof dat nog niet genoeg is, duikt er al snel een nieuwe complicatie op: Stileman begint een relatie met de welgevormde dochter van één van zijn twee concurrenten, het kind heet Sarabande. Dat alles leidt tot een hoop actie, waarbij we ook iets leren over Stilemans verleden als verpleger in Vietnam, er worden racewagens in de prak gereden en raketten afgevuurd... Kortom, business as usual.

De tekenstijl van Marvano is duidelijk geëvolueerd ten opzichte van de eerste vijf delen. Hij werkt met dikkere lijnen, durft al iets ruwer te tekenen en de kleuren van Bérengère Marquebreucq hebben een warmere, maar ook volwassener tint gekregen. Soms lijkt het alsof de hele actie zich in Toscane afspeelt. Op tekenvlak is de balans dus zeker positief. Marvano is en blijft een zeer vakkundig tekenaar, die het métier als geen ander beheerst. Critici zouden kunnen opmerken dat Marvano een eigen stijl mist (de verzuring, hé), maar dat vegen we bij deze onder de mat.

Het scenario, daarentegen, kan bij ons op wat minder begrip rekenen. Hoewel Dallas Barr ook hier een facelift heeft ondergaan, valt het verhaal al bij al wat te licht uit. Onze sympathieke held krijgt dan te maken met hippe thema's zoals moslimfundamentalisme en de oprukkende verrechtsing, maar het blijft allemaal iets te vrijblijvend. Net alsof Jommeke zich plots met Kant en Heidegger zou bezighouden... Toch — en dat willen we onderlijnen — kijken we uit naar het zevende en laatste deel van Dallas Barr. Al was het maar omdat ook deel 6 met een open einde afsluit.