HAMMERFALL 1
De Straf van de Slang
Boris Talijancic + Sylvain Runberg • Dupuis (Impressie(s))
56 p. (HC)
|
|
| Bloed, ijs en tranen |
|
Een tragische liefdesgeschiedenis, een vergeten oorlog tussen de Scandinavische volkeren en de Frankische beschaving, twee auteurs met een grote voorliefde voor de vikingcultuur... de promotekst op de achterflap van het eerste deel van Hammerfall belooft de lezer een flinke boterham. Een beetje jammer dan dat die belegd blijkt met een wat zoutloze lap van iets onbestemds in plaats van een smeuiige laag americain préparé.
Het huwelijksfeest van Harald Larsson en zijn geliefde Lina wordt wreed verstoord door de terugkeer van de verbannen Björn de Schone, die met steun van Karel de Grote een legertje bloeddorstig schorriemorrie om zich heen heeft verzameld. De lokale dorpsbewoners die hij niet in zijn blinde wraak een kopje kleiner heeft gemaakt, lijft hij in als slaven. Die wil hij als ruilmiddel gebruiken om onderweg andere volkeren gunstig te stemmen en zijn zegetocht verder te zetten.
Scenarist Sylvain Runberg, van wie eerder al Op Kamers verscheen en momenteel ook Orbital in de winkels ligt, serveert de lezer een stevige lasagne met verschillende lagen. Historisch gezien plaatst hij zijn verhaal in de periode dat Karel de Grote zijn imperium wil uitbreiden en daarvoor het inzetten van een bende bandieten niet schuwt. Tegelijk is het een strijd tussen het oprukkende christendom en de traditionele godenwereld van de Svears of vikings. Opmerkelijk daarbij is dat de meereizende priester voor een keer nog het meeste mededogen toont en de grenzeloze wreedheid van het keizerlijke leger afkeurt. Daartegen schetst Runberg het microverhaal van uiteengerukte geliefden, gekrenkte familietrots en persoonlijke rancune. Het nadeel is dat al die verhaallijnen nauwelijks uit de verf komen en verweven met elkaar verbleken. Tussendoor gooien de auteurs wat lokaas uit in de vorm van een mysterie hier en een onverklaarbare gebeurtenis daar, maar dat zijn dan meteen de enige spanningspuntjes in een onnodig langdradig album.
Het tekenwerk van Boris Talijancic komt soms wat houterig over. Vooral in het weergeven van heftige emoties, zoals wanneer de vrouwen weer maar eens tranen plengen, oogt het geforceerd. Het album zal liefhebbers van de historische strip wellicht wel weten te bekoren, maar voor anderen houdt het mogelijk een teleurstelling in. |
|
| > HANS OTTEN — maart 2007 |
