Slechte verstaanders zouden kunnen denken dat de alomtegenwoordige Belgische nationale ploeg niet alleen de Zwanworstjes en de Jupilers van deze wereld gekaapt heeft, maar ook is ingebroken bij de vele hommages aan de Eerste Wereldoorlog. Niets is minder waar: het gaat hier over de bijnaam van het Franse 152ste infanterieregiment dat een sleutelrol vervulde in de bloedige veldslag bij de Chemin des Dames in april 1917. Het regiment blijkt trouwens nog steeds te bestaan en heeft altijd dezelfde bijnaam gekoesterd.

Van onze acht vrienden die zich zes albums geleden vol goede moed in het strijdgewoel gooiden, hebben de meeste ondertussen wel de nodige kleerscheuren opgelopen: Arsène is een been kwijt, Denis is gesneuveld en Louis is zwaargewond. De moraal zit niet goed, de succesverhalen van de Russische Februarirevolutie bereiken ook het westelijk front en leiden tot communistische sympathieën en muiterij. Veel haalt het allemaal niet uit: "kanonnenvlees zijt gij, kanonnenvlees zult gij blijven..."

Scenarist Eric Corbeyran wisselt voortdurend van perspectief en laat te gelegener tijd ook de partners aan het thuisfront aan het woord. Door zich niet alleen te concentreren op een overkill aan gruwelijke taferelen verhoogt hij de betrokkenheid van de lezers aanzienlijk en toont hij de mens achter de oorlogsmachine.

Ook het tekenwerk van Étienne Le Roux (personages) en Loïc Chevallier (decors) zit ongelooflijk juist en zorgt ervoor dat we ook na zeven delen de superlatieven kunnen blijven bovenhalen. Dit is een reeks die we met veel respect zullen herlezen als alle tien albums op ons boekenschap staan.

De Franse uitgave zit ondertussen al aan deel 9 en ook het laatste album staat nog aangekondigd voor dit laatste WWI-herdenkingsjaar. Dat Daedalus ons een jaartje langer laat wachten, vinden we niet erg. Oorlogsgruwel laat zich immers niet vatten in kalenderblaadjes...