Solo is verbitterd. Nadat hij zijn vrouw en kinderen niet meer terugvond in het vorige verhaal, bleef hij met lege handen achter in het dor, gevaarlijk wereldje waar hij verblijft. Toch blijft hij volharden en zet hij de zoektocht verder naar zijn geliefde Lyra, ook al beseft hij dat het een speld in een hooiberg is. Verscheurd van binnenuit, probeert Solo zich te voeden met de vijanden die zijn pad kruisen totdat hij een achtergelaten pup vindt in de regen. Hij neem hem mee en brengt hem groot in een grot waar hij van het hondje een volwaardige krijger maakt. Doordat hij opgegroeid is in de grot, is hij nog schuchter om de buitenwereld te ontdekken, maar ze moeten samen op pad, want het voedsel is op. In hun tocht redden ze katten, mollen ze wormen en nog vele andere slechteriken die op hun beurt hun maag willen vullen met Solo en de hond.

Na het derde deel van de Solo-saga besloot auteur Oscar Martín er toch nog een tweeluik aan te breien. Dit is het vijfde en dus ook het allerlaatste deel. Enerzijds jammer, want Solo was echt wel een aangename reeks met een verrijkte, poëtische woordenschat, zonder in te boeten aan bloederige actiescènes. Anderzijds is het best oké om te stoppen na vijf albums. Zo voorkom je dat de verhalen aan kwaliteit afnemen en dat het personage helemaal tot op het bot uitgemolken wordt. Toch zien we nog een toekomst in het universum van Solo. De grauwe kleuren scheppen een sfeer van een rotte, verbitterde wereld die nog verder uitgewerkt kan worden. Met Solo zal dat niet gebeuren, maar hopelijk wel met andere bevolkingsgroepen die er leven. In juni verschijnt alvast de eerste spin-off, die draait om de kat Fortuna en haar queeste naar haar familie. Martín is hier de scenarist en de tekeningen werden gemaakt door Alvaro Iglesias. We zijn dus voorlopig nog niet van Solo's wereld af!