Tarantino. Tarantino. Tarantino en nog eens Tarantino. Voor de blinden en de hardlezenden onder jullie, blokletteren we het nog éénmaal: QUENTIN TARANTINO. Zelden een duidelijker inspiratiebron gezien voor een verhaal dan je-kan-het-al-raden.

En weet je wat. Daar is helemaal niets mis mee. Want net zoals in Pulp Fiction zit de kracht van deze strip in de vonkende dialogen en de verrassende plotwendingen. Het begon allemaal heel klassiek toen een Amerikaanse senator en zijn minderjarige Honey Bunny koelbloedig vermoord werden in hun liefdesnestje. Het gekende stijlvolle huurmoordenaarsduo wist van wanten. Handschoenen aan. Geluidsdempers opgeschroefd. Een kogel door het hoofd, een kogel door het hart. De al even gekende sjofele flikken tasten in het duister. Tot ze plotseling wat hondenstront vinden in het appartement. En dan begint de diarree pas goed. Het hoofd van de – ja, hij doet ook mee - naar-een-Pulitzer-strevende-journalist wordt verzwaard met een pond lood, de moordenaars worden zelf gegeerd wild en de politie moet zich beperken tot het vreten van Royales with Cheese. Het is duidelijk. De grote jongens halen de touwtjes strak aan.

Met die usual subjects weet scenarist Matz een bom van een strip te maken. De actie spat, de dialogen knetteren, het tempo is moordend. Geen kwaad woord over de Nieuw-Zeelander Colin Wilson die met De Jonge Jaren van Blueberry aardig uitpakte. Maar met continu verwrongen gezichten en wat statisch vrouwelijk schoon, maak je van deze uitstekende polar nog geen blijvende klassieker. We kunnen alleen maar hopen dat Matz een even beklijvend scenario heeft uitgewerkt voor zijn Killer-compaan Jacamon. Naar verluidt zou het een korte serie zijn over de invloed van de media op de politiek. We tellen af.