Madeleine is blind. Maar dat weerhoudt de kranige dame niet om dik negentig jaar te worden én kwiek te paraderen in het dorpje. Haar man Jules was de liefde van haar leven. Visueel gezien was hij geen cadeau, maar dat kon de blinde Madeleine weinig schelen. Want Jules was echt begaan met haar en hij — tja — kon muilen als de beste. Kortom, ze waren een prachtkoppel. Helaas stierf de visser tijdens een storm op zee. Zijn lichaam hebben ze nooit gevonden. Sindsdien leeft Madeleine in een waas. Alsof Jules nog steeds thuis is, praat ze en maakt ze eten voor hem. Jules is haar alles. En daarom zal ze nooit haar of beter gezegd hun huis op een prachtige Normandische klif verlaten. Helaas brokkelt de rots steeds verder af en is het nog een kwestie van tijd tot het huisje de dieperik in stort. De burgemeester van het kustdorpje wordt steeds nerveuzer. Hij zal beschuldigd worden van zware nalatigheid. Maar wat hij ook doet, hij krijgt Madeleine niet uit haar huis. Nooit zal ze haar woonst verlaten. Nooit.

Na het geweldige De Terugkeer is Bruno Duhamel zelf teruggekeerd naar zijn geboortestad Quiberville. Het Normandische dorpje is het ecologische voorbeeld van hoe de verzuurde kalkkliffen jaarlijks meer en meer instorten. Een van een klif afgedonderde Duitse afweerbunker die quasi onbeschadigd in het onderliggende strand steekt, is hiervan het trieste epigoon. De inspiratie lag dus letterlijk voor zijn voeten.

Ondanks de noodlottige hoofdplot verrast Duhamel met een sprankelend, positief en hoopvol verhaal. Nooit draagt de zware lichtvoetigheid van Zidrous Lydie in zich. Maar door de gezellige discussies tussen de visboeren, de verzetsfeer, het geklungel van de stuntelige Normandische burgemeester en zijn bazige vrouw is de parallel met een bekend Gallisch dorpje niet ver te zoeken. Om humor en drama te verbinden, koos Duhamel opnieuw voor zijn ronde Soda-stijl, initieel verpakt in lieflijke pastelkleurtjes. Het werkt wonderlijk.

Enige minpuntje is de QR-code vooraan de strip die je linkt naar een elektronische soundtrack die je begeleidt tijdens het lezen. Eén tip: doe dit niet. Het is bagger... of dat denken we toch te weten. Gelukkig hebben we van strips iets meer kaas gegeten en kunnen we deze Nooit wel blindelings aanraden. Nooit is een pretentieloos album vol geluk en tederheid.