Hoe zou het intussen zijn met Kolia? We zijn enigszins bezorgd, want we lieten de jongeling aan het eind van deel 1 achter in een omgeving die op z'n zachtst gezegd weinig kindvriendelijk is, weinig mensvriendelijk zelfs... de binnenzijde van Tjernobyls beschadigde centrale. Gelukkig moest hij die beproeving niet alleen doorstaan en vond hij er medestander(tje)s die op zoek zijn naar manieren om te overleven in een omgeving die grotendeels verlaten is. Elders in de stad is Everzwijn, Kolia's vader, het spoor van zijn zoon bijster, maar ook zijn problemen gaan veel verder dan dat.

De grote troef van De Honden van Pripyat, een verhaal situeren in radioactief gebied, is een kaart die je slechts één keer kan uitspelen. Dat verrassingseffect is weg, maar scenarist Aurélien Ducoudray weigert evidente wegen in te slaan en verweeft dus nog voldoende verwondering in zijn plot.

Christophe Alliel en inkleurster Magali Paillat doen als vanzelfsprekend over wat ze voor het eerste deel ook al deden. En zo wordt De Honden van Pripyat een charmant en diepwarm tweeluik. Een mix van de hardheid van het leven en kinderlijke onbevangenheid.