— Snapt gij er nog iets van?

— Niet alles, ik geef het toe.

— Ik kan al lang niet meer volgen.

— Neen, maar slecht is het niet, hé?

— Zeker niet!

Dit was de conversatie bij de stripboerin toen we dit exemplaar aan de kassa legden. Toegegeven, fanatiek hebben we de avonturen van de rode held met zijn twee schijven salami op het hoofd ook niet gevolgd. We hebben enkele Nederlandstalige bundelingen in de kast, enkele Engelstalige bundelingen. Maar niet allemaal. Er zijn de twee speelfilms, die we gezien hebben, en er zijn allerlei uitstapjes in andere reeksen die het hele universum van Hellboy vervolledigen die we niet gelezen hebben. Onze kennis is fragmentarisch. Op zijn best.

Ook grossiert Mike Mignola, de tekenaar/artiest eerder in sfeer dan in gedetailleerde verklaringen. Occultisme, hekserij en satanisme verdraagen geen analyse, want van het moment dat je er niet meer in gelooft, is de ban verbroken. Maar dat geeft niet, want we houden wel van dat sfeertje.

Een dikke pluim dus voor Mignola omdat hij de meest onwaarschijnlijke scenario's verzint die ons alsnog blijven interesseren. Met meer balls dan brains knokt Hellboy tegen zeeheksen en geesten, valt en tuimelt door kerkers en komt er toch telkens weer levend uit. Een duivel die man wil zijn, maar zijn noodlot niet kan ontlopen. Want ooit zal de aarde vergaan, en het is Hellboys noodlot om deze mondiale holocaust te katalyseren.

Opmerkelijk is telkens opnieuw hoe Mignola met een minimum aan lijntjes en met grote zwartvlakken er telkens weer in slaagt een heel universum op te bouwen in vier prentjes. Waar de meeste superheldencomics ons meestal afstoten door overdreven gedetailleerd gepriegel met bicepsen en buikspieren en gezwollen, getormenteerd taalgebruik tegen een achtergrond van explosies en rondvliegende brokstukken, houdt Mignola het strak, secuur en spaarzaam. Less is more.