Het heeft een gigantisch lange neus, al driehonderd jaar wit haar en schrik van vrouwen? Nee, dit is geen slechte grap. Het antwoord is Aldo, het hoofdpersonage van dit album en Aldo gelooft écht dat hij onsterfelijk is. Aldo is ook een onverbeterlijke leugenaar, maar over dat onsterfelijk zijn heeft hij op het eerste zicht niet gelogen. Over dat wit haar en die lange neus ook niet. Wanneer Aldo echter op tv in een Amerikaanse politicus een man herkent die hij enkele honderden jaren geleden ontmoette, besluit hij hem op te zoeken in Washington. Misschien heeft die man de antwoorden die Aldo niet heeft. Waarom is Aldo onsterfelijk? Waarom kan Aldo niet omgaan met vrouwen? Wat is er mis met Aldo?

De wereld die we door onze ogen zien, bestaat niet tot we er betekenis aan beginnen geven. Wat het oog ons vertelt, is slechts een hoop lichtimpulsen, maar het is het brein dat die lichtimpulsen herkent als een boom, een hond, een Alfa Romeo. Nog complexere begrippen zoals tijd, leven, liefde en dood kunnen we zelfs niet zien, en toch bestaan ze. Daarom is de werkelijkheid van Aldo ook de onze. Yannick Pelegrin neemt ons mee in het hoofd van Aldo, en het is pas aan het einde van het album dat we het verhaal los kunnen zien van de interpretaties van Aldo.

Dt is een ijzersterk debuut van de tiende Plastieken Plunk-winnaar. Met zijn opzettelijk naïeve stijl, snoepjesinkleuring en doordachte pagina-indelingen heeft hij voldoende eigen smoel om op te vallen in de stapel strips die elke maand uitkomt. Zijn thematiek van droom en geheugen werkt wonderwel, en lijkt in het verlengde te liggen van zijn kortverhaal Oerwoud achter Glas. De verrassing aan het einde zorgt voor een heerlijke tweede lezing. Met zijn afstudeerproject Aldo aan de Luca School of Arts komt Pelegrin onmiddellijk binnen langs de grote poort in de stripwereld.

Een auteur om in de gaten te blijven houden.