"Ik haat mijn leven. Het is saai. Ik weet niet of ik mijn man nog graag zie. Hij is veranderd. Soms kan ik hem niet uitstaan. Gelukkig zijn de kinderen er. Maar soms denk ik dat ik er gewoon ben om te koken en de was te doen. Soms probeer ik me in te beelden welk geluk me nog wacht in de toekomst. Maar ik vind niets." Lulu praat voor het eerst écht. Tegen een wildvreemde dan nog. Ooit was ze directiesecretaresse in een klein bedrijf. Toen haar dochter geboren werd, bleef ze thuis. Dit is nu zestien jaar geleden. En nu zoekt ze opnieuw werk. Maar de wereldeconomie zit niet op een veertigjarig huismoedertje te wachten. Na alweer een faliekant afgelopen sollicitatiegesprek besluit ze niet terug naar huis te sporen, maar een overnachting te boeken in een hotelletje. Zomaar. Ze belt haar man op. Hij gaat als een gek te keer. Ze verbreekt de verbinding en gaat naar de mistroostige eetruimte. Daar zit een handelsvertegenwoordigster die haar uitnodigt een glas mee te drinken. Ach waarom niet. Een uur later heeft Lulu haar hart uitgestort en besluit ze 's anderendaags met haar mee te rijden naar de kust. Zomaar. Weken later zitten haar vrienden samen op haar terras en proberen de puzzelstukjes van Lulu's plotse ommekeer samen te leggen. Ze schenken elkaar een glas uit en ze vertellen elk hun verhaal.

Lulu vertelt het verhaal van een doodgewone vrouw die zo diep zit dat ze wars van al haar ratio uit de band springt. Haar levenslijn is na jaren voorspelbare vlakte plots één stuiterbalcurve geworden. Ze beleeft hoge bergen, diepe dalen... in haar eigen microwereldbeeld. De avonturen zijn zoals steeds bij schrijver-tekenaar Étienne Davodeau redelijk alledaags, maar hij vertelt die met zo'n tedere voorzichtigheid dat je elke emotie en wending gelooft. Zo maakt hij van de doorsnee Lulu de ontsnappingskoningin van het alledaagse. Uiteindelijk houdt ze ons als een vrijheidsicoon een spiegel voor waar we allemaal weleens willen in kijken. Wie het toch doet, wordt beloond of net niet. Er is geen uniforme waarheid.

Gezien de thematiek kon Lulu één grote klaagzang geworden zijn, maar het is net een heerlijk meanderend beekje geworden van hoop en vriendschap. Bovendien had Davodeau het geweldige idee om Lulu's verhaal te laten vertellen via haar vrienden. Zo krijgt elke stap van haar avontuur een eigen kleur en dynamiek. Schitterend.

Étienne Davodeau bewijst met Lulu nog maar eens dat hij de koning is van het ongewone alledaagse. Lulu, de grootste kleine strip van het jaar.