In twee jaar tijd geeft Saga Uitgaven alle vier integrales van Roze Bottel uit, de boemibollerige reeks van Dany en Greg. Na de introductie van het fantasierijk Droomland en de hoofdstad Morgenrood in de eerste integrale raakten de breedsprakerige meester Folio en zijn dandyeske klerk Roze Bottel snel ingeburgerd. Roze Bottel werd verliefd op de plaatselijke schoonheid Duifje Vleugelslag en die liefde raakte beantwoord. Er kwam een huwelijk van en in Het Karveel van Heb-Ik-Jou-Daar is hun huisje opnieuw ingericht. Voor ze de stadsomroeper iedereen kunnen laten uitnodigen, heeft de papegaai op zijn eenwieler ander nieuws: de voorraad kusjekuszaad is bijna op en dat is een ernstige zaak, want zonder dat zaad is Droomland verloren. Het zaad is alleen nog te vinden op het Verondersteleiland. Een expeditie wordt op touw gezet via een karveel. De bemanning bestaat uit een vast kransje Droomlanders en Duifje die als verstelelinge meereist. Ze komen op een eng eiland terecht waar allerlei monsters huizen.

In De Lange Reis naar het Ongerijmde wordt ook gereisd, maar deze keer moet het gezelschap naar de vervelende grotemensenwereld (onze wereld dus) om er de dichterlijke Iedersvriend te zoeken om in hun gemeenschap te kunnen opnemen. Voor Greg is het een aalnleiding om met kwieke maatschappijkritiek uit te varen tegen cynisme en zuurheid. Door de Droomlanders ook nog in het leger te loodsen, is het antimilitarisme voor de hand liggend.

In Een Vogel Vloog Verloren laat het auteursduo een vliegtuigkaping mislukken waardoor een poenerige bouwpromotor met zijn gevolg en enkele kapers in Droomland neerstorten. De bouwpromotor ziet meteen mogelijkheden, zolang er enkele luchtkastelen plaats ruimen voor de wolkenkrabbers die hij er wil plaatsen. De meeste Droomlanders hebben wel oor naar een nieuw decor en nieuwe huizen en melden zich aan om te gaan werken op de werf. Roze Bottel weet wel beter en verzet zich tegen de driftige rijkaard.

Beide integrales bevatten een aardig dossier met telkens twee niet altijd in album uitgegeven kortverhalen. In het dossier van de tweede integrale verneem je meer over de periode van Gregs studio waarin Dany, Dupa en Hermann herinneringen ophalen. In het dossier van de derde integrale wordt de verdere evolutie van de reeks Roze Bottel en de verdere carrière van Dany en Greg uit de doeken gedaan. Op drie pagina's staat een uitgebreide personagegalerij met een beschrijving en analyse van de belangrijkste hoofd- en nevenpersonages. Ook de inbreng van Fraymond (de latere inkleurder van Hermanns De Torens van Schemerwoude) voor De Trompet van de Stilte en de start van Het Kanon van de Goede Luim komt aan bod. Hij hielp aan de decors en die rijkdom is danig te merken in almaar grootsere decors en voertuigen waarin zichtbaar veel werk is gestopt.

De verhalen in de derde integrale zijn wat gemener van aard. Ze dateren uit de periode 1976-1982 waarin stripmakers niet meer wegkwamen met naïeve, lieflijke onschuld. Op de eerste pagina's van De Driedelige Spiegel maakt een pestkopversie van Klokje iedereen het leven zuur, ook de vogelverschrikker toont zich van zijn gewelddadige kant. Het probleem en de oplossing zijn te vinden in het Verbodentoegangbos, een griezelige versie van Wonderland uit Alice in Wonderland. Een gevaarlijke spiegel dient uitgeschakeld worden, maar dan moet Roze Bottel het wel opnemen tegen... zichzelf.

De Trompet van de Stilte start verrassend met wat erotiek en strategisch op hun plaats zittende bloemetjes. Er moet opnieuw een verre reis ondernomen worden, nu met een prachtige luchtballon om een reuzetrompet uit te schakelen. Intussen mort het volk van Morgenrood en komt het in opstand tegen de drie IJslolly's. Maar vooral de kentering bij Roze Bottel halverwege het verhaal is opvallend. Via zijn mond laat Greg zich uit over gedateerde helden die recht en orde verdedigen, maar die daardoor van "hoogst twijfelachtige politieke opvattingen" worden verdacht. Het doel van dat alles ontgaat Roze Bottel plots. Hij is het beu en wil stoppen met het spelen van een held. Duifje ziet maar één uitweg: zich in de diepte storten zodat Roze Bottel kan reageren als een echte held hoewel hij zelfs tijdens zijn duik naar Duifje sneert naar zijn collega-helden en afgezaagde heldenverhalen. Het geeft te denken dat de reeks Roze Bottel vandaag door velen als een gedateerde reeks zal aanzien worden. Wij vinden daarentegen dat er altijd plaats mag zijn voor een brokje grenzeloos optimistische fantasie. De donkere kanttekeningen die Greg weleens maakte, compenseert Dany ruimschoots met visuele flair, sierlijke figuren en mooie decors die in pretparken van mastodonten als Disney en Studio 100 een magische sfeer kunnen oproepen zolang ze maar ten dienste staan van spel en vermaak.

Het Kanon van de Goede Luim is losser getekend dan alle voorgaande episodes, maar zet de luchtige toon met weerhaakjes gewoon verder. Duifje is pisnijdig op haar "slome vent" die voor haar voeten loopt in het huishouden. Er is een oorlog op til met de Heksenbollen, het volkje wandelende haarballen uit het allereerste avontuur. Roze Bottel is weer helemaal zijn ridderlijke zelve, maar hij schrikt toch van de houding van Duifje die op haar emancipatie staat en hem niet nodig beweert te hebben terwijl ze in haar eentje de Heksenbollen wegvaagt. Dany en Greg hebben dan wel een onrealistisch rijk neergezet waarin goede sentimenten regeren, maar ze droegen geen oogkleppen. Het loopt niet altijd van een leien dakje in Droomland. Door het gebrek aan wantrouwen bij de Droomlanders zijn ze makkelijk te beïnvloeden en dat zorgt voor complicaties. Gelukkig maar, anders viel er niets te vertellen.