Met dit dubbeldikke album komt de voorouderlijke geschiedenis van Bernard en Julie, het gedoemde stelletje uit de hoofdreeks Samber, tot een einde. Net zoals in Samber en de twee andere trilogieën in de reeks De Oorlog van de Sambers is het lot van Maxime en Constance dramatisch, tragisch, droevig en getekend door verraad, afwijzing, complotten, afrekeningen en bloed.

Het slotalbum van de cyclus Maxime & Constance lijkt meer dan in de andere albums verweven met politiek-revolutionaire omwentelingen, waarbij letterlijk koppen rollen, en verdorvenheid met half- of kwartzussen, ware afkomsten en incestneigingen. Het is een boeltje in de wereld van Bernard Yslaire, meesterlijk in beeld gebracht door Antoine Boidin. De opeenstapeling van intriges en vele "autobiografische" teksten liet ons na verloop van tijd even het noorden en onze interesse verliezen. Maar wanneer Maxime in een bordeel tegenover zijn vroegere jeugdliefje Constance komt te staan, wanneer Maximes zoon François zich door diezelfde Constance om haar vingers laat winden en wanneer ogen nadrukkelijk in beeld komen voor een uitdagend spel tussen de personages én de lezer, zijn we weer helemaal mee en smullen we van de dialogen vol al dan niet verdoken verwijten.

Als we de backcover mogen geloven, hebben we nog twee delen te goed in de hoofdreeks die Yslaire zelf tekent. We weten intussen dat de Brusselse auteur daar ruim zijn tijd voor neemt zodat we nog wel een paar jaar moeten wachten op dat vervolg dat sowieso wel weer enkele malen zal uitgesteld worden. Hun afkomst hebben de Sambers al niet mee en we verwachten nu niet bepaald een happy end voor hun nageslacht. Het benieuwt ons wat Yslaire nog uit zijn mouw zal schudden.