Voor de Collectie H.G. Wells bewerkte scenarist Dobbs de vier bekendste verhalen van de Britse schrijver Herbert George Wells. De Oorlog der Werelden verscheen als tweeluik, De Onzichtbare Man (een tweeluik getekend door Christophe Regnault) en Het Eiland van Dokter Moreau (een one-shot getekend door Fabrizio Fiorentino) moeten nog in vertaling verschijnen en nu ligt het one-shot De Tijdmachine in de winkel. In al zijn beknoptheid is het nog een van de trouwste bewerkingen van de oorspronkelijke roman uit 1895. Een eerste bioscoopfilm uit 1953 (van regisseur George Pal) hebben we vaak gezien en het is een van onze favoriete sf-verhalen geworden. De recenste verfilming uit 2002, met Guy Pearce en geregisseerd door Wells' bloedeigen achterkleinzoon Simon Wells, koos voor een paar concretere wendingen en een compleet ander einde, maar met de roman had het niet veel meer te maken.

In De Tijdmachine voerde Wells wellicht de meest tot de verbeelding sprekende machine op om door de tijd te reizen, op Barabas' Teletijdmachine en Emmett Browns De Lorean na dan. Dat de toekomst weinig rooskleurig is, ondervindt de naamloze wetenschapper als hij naar een verre, verre, héél verre toekomst reist. In flitsen ziet hij tijdens zijn reis hoe de natuur altijd haar rechten opeist (toch nog een bevredigend vooruitzicht in deze klimaatonzekere tijden) en de mens steeds opnieuw moet beginnen bouwen. Op zijn bestemming krijgt de tijdreiziger te maken met twee extreem uiteenlopende beschavingen. De Elois zijn een vredelievend mensenras, de Morlocks zijn een lichtschuw volkje dat zwakkere en oudere Elois opeet. Zowel eigenbelang (puur overleven na het verdwijnen van zijn machine) als een prille liefde voor een Eloimeisje nopen de wetenschapper tot een gevaarlijk avontuur in sinistere omstandigheden.

Alle sleutelelementen uit de roman zijn aanwezig. Ook voor wie vorige versies niet kent, is dit album een potig sf-verhaal met een grimmig toekomstbeeld. De tekeningen van Mathieu Moreau sluiten mooi aan met die van Vicente Cifuentes die de verstripping van De Oorlog van de Werelden voor zijn rekening nam. Moreau overtreft Cifuentes zelfs ruimschoots. Moreaus debuut was het niet-vertaalde sf-tweeluik Le Cycle de Nibiru dat veel gladder, sterieler en in feite killer en doodser is getekend. De Tijdmachine is pas zijn derde album en swingt de pan uit. Zijn persoonlijke evolutie is opzienbarend. Zijn realisme is te situeren bij de school van Alex Alice, Mathieu Lauffray, Robin Recht en Thimothée Montaigne — een kransje tekenaars dat de kracht van het zwart kent — en het is werkelijk àf. Deze tekenaar houden we verder in de gaten.

Na de nogal zwakke bewerking van De Oorlog der Werelden is deze De Tijdmachine beslist een aanrader. Alleen jammer dat de tijdmachine er niet hetzelfde uitziet als in de film uit 1953. Dat iconische model bracht ook Sheldon Cooper en Leonard Hofstadter in de sitcom The Big Bang Theory in vervoering.