Eindelijk was het Hans Wagner gelukt. Zijn grote droom kon uitkomen en ook zijn vrouw Katie was er helemaal voor gewonnen. Deze kans mochten ze niet laten liggen. Dit was de ultieme verrijking op financieel en op familiaal gebied. Eindelijk zullen ze expats zijn. Het mysterieuze Nigeria wordt hun eindbestemming. Na wat inpraten, gaat ook de prille tienerdochter Lisa overstag voor het grote avontuur. Enkele weken later worden ze midden in een broeierige nacht afgezet bij hun nieuwe woning. De moderne villa is omheind, als een gevangenis, maar heeft — joehoe — een zwembad. Een echt groot binnenzwembad. Voor de Wagners is dit de ultieme plaats om gelukkig te worden. Het is hun paradijs op aarde. Bovendien is het lot hen goed gezind. Lisa maakt onmiddellijk vriendinnen op de internationale school. Katie wentelt zich verrassend vlug in het gepriviligeerde expatleven. Ook de zwarte huishoudster valt mee. En Hans? Die werkt zich dood, maar herleeft! Tot zijn collega's hem meesleuren naar de Black Paradise, een lokale stripclub. Vanaf dan wordt het hem snel duidelijk: Afrika is Duitsland niet en Duitsland is Afrika niet. Hans zit vast. Wie zijn wij? Wat doen wij? Wie willen we zijn?

In november 2016 won Veerle Hildebrandt met haar autobiografisch kortverhaal Joyride de eerste Yieha Young Talent Award, een initiatief van Ballon Media en Standaard Uitgeverij. Haar inzending viel ons, 4.500 onlinestemmers én de vakjury direct op door de warme stijl, de sfeer en het subtiele evenwicht tussen kunstige wawplaten en de lekker leesbare tekst. Eindelijk iets speciaals zonder moeilijkdoenerij! Yieha's beloning was niet min. De winnaar mocht zijn debuut uitgeven bij het gerenommeerde fonds van Blloan. Hildebrandt, die zowel de publieks- als de juryprijs won, nam de kans met beide handen aan.

De kinderboekenillustratrice behield de ruggengraat van haar kortverhaal, maar voegde er flink wat nieuwe personages aan toe. Bovendien verliet ze haar schetsmatige potloodstijl en ging voluit voor hoekige, uitgepuurde lijntekeningen alsof ze vaag geïnspireerd is door Judith Vanistendaels huidig werk. Het resultaat is een forse graphic novel van 160 bladzijden die we met torenhoge verwachtingen openslaan. Helaas schiet de Mechelse sloom uit de startblokken. Het verhaal begint uiterst mak met een weinig originele verdwaalscène op de luchthaven. Bovendien was het wennen aan haar nieuwe stijl die zeker bij voor- en zijaanzichten iel overkomt. De te vaak terugkerende paginabrede vertelprenten met twee pratende profielhoofden werken zelfs storend. Dit hadden we niet verwacht. Pas na een dertigtal pagina's komt Hildebrandt op dreef. De mooiste platen uit Joyride werden hernomen en hertekend in de nieuwe stijl en zijn opnieuw meeslepende ijkpunten in de strip geworden. Pagina na pagina schudt het verhaal de voorspelbaarheid van zich af en evolueert naar een broeierig einde. Ook de consistentere tekeningen hebben ons nu vast. Bij het dichtklappen hebben we het gevoel dat ondanks de exponentiële kwalitatieve groei de plot iets te veel is verwaterd. Was het geen optie geweest om het gebalde, beklijvende Joyride op te nemen als een soort bijlage én Hildebrandt een volledig nieuw verhaal te laten vertellen? En vooral, wat vervloeken we ons dat we Joyride zo omarmd hadden. Die geweldige leeservaring van toen kregen we nu tijdens onze lezing niet uitgeschakeld en beïnvloedt zeker onze mening. Verwachtingen, hé...

Vooraf stonden we te wapperen met een denkbeeldige vijfsterrennotering, maar die houden we vandaag nog even op zak. Daarvoor komt het lijvige verhaal te weinig los van de kortverhaalopbouw en ook de grafiek mocht wat dieper kerven in ons striphart. Hadden we Joyride niet zo gekoesterd of zelfs wat geïdealiseerd, dan haalden we nu de machtigste loftrompetten boven. Ach, we moeten niet mierenneuken. Black Paradise is gewoon een prachtig debuut geworden. En schrap die "gewoon" maar! Stomme verwachtingen.