Het was hier alweer even geleden dat we nog eens een Nero-album uit de kast gepakt hadden. Terwijl we in onze jonge jaren volop Jommekes en Suske en Wiskes bingereadden, hinkte Nero altijd wat achterop. Een echte reden hadden we niet: zwart-wit vonden we toen nog niet zo erg en het avontuur primeerde steeds op de actualiteitsgebonden inside jokes die we toen zeker niet altijd doorhadden. Wel vonden we het raar dat Marc Sleen altijd de vingernagels van zijn personages heel prominent afbeeldde, iets wat ons toen helemaal niet kon bekoren. Terwijl we niet konden wachten om elke drie maanden het nieuwste Jommeke-album te hamsteren, werd een Nero maar occasioneel gekocht, vaak dan nog op de lokale rommelmarkt. En gaandeweg verloren we — net zoals vele anderen — vanaf de jaren 1990 helemaal de interesse. Niet dat Standaard Uitgeverij bij de pakken bleef neerzitten! Al snel trakteerde ze ons regelmatig op enkele thematische trilogieën, een uitgavepolitiek die nog in een stroomversnelling kwam toen in 2003 het allerlaatste Nero-album Zilveren Tranen verscheen. Ondanks de tanende interesse startte Standaard in 2014 dan met een chronologisch uitgegeven integrale van de albums die ze al vanaf 1965 in hun portefeuille hadden. Tot dan waren De Avonturen van Nero namelijk bij Het Volk verschenen. Elk album bevatte vier verhalen en een bijhorend dossier. Door tegenvallende verkoopcijfers gooide de uitgever er al na drie bundelingen het bijltje bij neer. Tijd voor Masterplan #475 dan maar? Wat als we eens alle verhalen van Dirk Stallaert zouden bundelen? En die dan uitgeven bij onze nieuwe imprint (met zelfverzonnen kwaliteitslabel) Matsuoka?

Het was geen geheim dat Marc Sleen vanaf het album Barbarijse Vijgen (1993) tekenhulp kreeg van Stallaert. De queeste naar een rechterhand die aan de hoge eisen van de meester kon voldoen, wordt uitgebreid beschreven in het degelijke dossier in deze eerste bundeling. Daarnaast krijgen we hier een verzameling van de eerste vijf albums die getekend zijn door Stallaert: Barbarijse Vijgen dus, maar ook Wonderboy, De Kroon van Elisabeth, De Steen van Abraham en De Kolbak van How. Die laatste drie albums werden al eerder gebundeld in De How-trilogie uit 1994 en zijn een leuk weerzien met de iconische ijzervreter uit De IJzeren Kolonel (1957). En eerlijk... we hebben die 'nieuwe' albums met het nodige plezier gelezen. We herkenden de typische Nero-humor, de cameo's, de actualiteit uit de vroege jaren 1990 — toen we net zelf een politiek bewustzijn hadden ontwikkeld — en de absurde avonturen, waar alleen Marc Sleen mee weg lijkt te komen. We zien ook al snel de meerwaarde van een Stallaert: de decors mogen net dat beetje meer zijn en hij is een meester in het tekenen van sexy duivelinnen (wat dan weer tot de nodige censuurproblemen leidde).

Zo is dit voor ons een aangename hernieuwde kennismaking met een van de oerfiguren uit de Vlaamse strip geworden. Hopelijk zijn er nog 1.499 anderen die met ons deze nostalgische trip willen maken. De prijszetting van deze integrale is op zich niet verkeerd, maar de keuze voor zwart-wit lijkt ons dan weer een onoverkomelijke hindernis voor de goegemeente. En aangezien Standaard Uitgeverij het toch vooral van het supermarktpubliek moet hebben, houden we ons hart (en de rest van onze winkelkar) met twee handen vast!