Ergens midden jaren 1970 kwamen we als puberende jongeling in contact met de tv-serie The Invisible Man, een reeks die was gebaseerd op de boeken van H.G. Wells. Als opgroeiende jongen was een berg fantasie bij dit gegeven niet vreemd. Wat zou een mens allemaal niet kunnen doen mocht hij onzichtbaar zijn? Misschien heeft Milo Manara als puber wel dezelfde fantasieën gehad als wij, want wat onderzoek wees uit dat eind jaren 1950, toen Milo in zijn moeilijke jaren zat, er een gelijknamige Britse reeks op de beeldbuis was te zien. Het duurde nog wel even voor Manara besloot om zijn fantasieën in een strip te gieten.

Midden jaren 1980 was het zover en publiceerde hij het eerste deel van De Onzichtbare Man waarin hij zijn Honingpotje (een personage dat geregeld opduikt in zijn erotische strips) laat kennismaken met een professor die een zalfje heeft ontdekt dat hem onzichtbaar maakt. Deze ontmoeting zorgt voor een humoristische en erotische strip die vlot leest en gevuld is met mooie erotische tekeningen. Manara mag dan wel een zekere reputatie hebben als tekenaar van vrouwelijk schoon, dat wil niet zeggen dat hij de niet-erotische tekeningen als bijzaak beschouwd. Ook die worden netjes afgewerkt.

In deel 2 van De Onzichtbare Man, dat dik tien jaar na het eerste deel verscheen, gooit de Italiaanse tekenaar het over een ander boeg. In deel 1 lag de nadruk voornamelijk op de seksuele mogelijkheden die het zalfje voor de professor konden betekenen. In het tweede deel hanteert Manara dezelfde humoristische, erotische stijl, maar laat hij ook misdadige opportuniteiten aan bod komen.

In deze integrale zijn de ingekleurde versies van de verhalen opgenomen. Kenners weten dat er van De Onzichtbare Man diverse versies op de markt kwamen. Sommige in kleur, andere in zwart-wit. Wie de twee verhalen na elkaar leest en de verschillende tekeningen bestudeerd, zal ook merken dat in die tien jaar tussen de twee delen Milo als tekenaar geëvolueerd is.

Toch moeten we ook een beetje kritisch zijn over deze uitgave. Op het werk van Manara valt weinig op te merken, maar op de integrale uitgave zelf wel. Wie integrale zegt, denkt ook aan extra's en dat ontbreekt hier helemaal. Kregen we bij het eerste deel van de integrale van De Schakelaar nog een intro door de meester zelf, dan komen de fans er nu helemaal bekaaid vanaf. Net zoals bij de integrale van Borgia krijg je als lezer alleen de strips voor de kiezen.

Misschien kunnen we de liefhebbers een beetje verlekkeren met de vermelding dat het eerste deel van De Onzichtbare Man twee keer werd verfilmd in 1997. Dat jaar verscheen The Erotic Misadventures Of The Invisible Man en de animatiefilm Le Parfum de l'Invisible.

We zijn alvast benieuwd of de uitgever in de toekomst nog ander materiaal van Manara zal uitbrengen, want wie het œuvre van de man overloopt, weet dat er nog heel wat ander materiaal van de man voorradig is.