De hoop van de westerse wereld rust op hun schouders. Na de wereldoorlog van 2070 likt onze aarde haar diepe wonden. Op wat steenkool en aluminium na zijn alle natuurlijke rijkdommen uitgeput. Over maximaal twintig jaar is het over en uit. Twee Amerikaanse ruimtevaartschepen, de Hybris en Achlys, elk uitgerust met een absolute topbemanning, kregen de opdracht nieuwe leefgebieden te zoeken. De Achlys is al een tijdje vermist. Ook de grootste trots van de sterrenvloot, de Hybris, is in een magnetische storm terechtgekomen en door een extreem geweldige zwaartekrachtslinger momenteel een miljoen kilometer verwijderd van de aarde. En zo moest het schip op de 372ste dag van hun missie een noodlanding maken op de enigste planeet in de buurt waar water is en de atmosfeer leefbaar lijkt. Terwijl de techneuten onder de bemanning het schip proberen te herstellen, trekken sergeant Sparkey en soldaat Silverstone op verkenning. Al snel vallen ze in een hinderlaag van de razende inboorlingen. Het begin van het einde van de wereld. Hybris. Overmoed komt ten val.

Wie Parellel vluchtig doorbladert, zal denken met een Europese sf-formulestrip boordevol actie te maken te hebben. Niets is minder waar! Er wordt inderdaad nogal wat afgelopen, gevlucht en gevochten met de aliens die zo uit de pen van Derek Riggs — je kent hem wel van zijn Eddies die alle Iron Maiden-platenhoezen sieren — zijn gekropen. Maar Parallel is veel meer dan dat. Op de zeldzame rustmomenten wordt echt wel een uitstekend onderbouwd verhaal verteld, boordevol techniek, sf-vakkennis en originaliteit. Dit is geen kattenpis. Hier is fors over nagedacht. Scenarist Philippe Pelaez, van wie we binnenkort nog het in het Frans even prima onthaalde Olivier en Peter mogen verwachten bij Dark Dragon Books, is nog maar sinds een paar jaar in het stripwereldje gerold. Houd die voormalige leraar Engels maar in de gaten! Hij heeft nu al een eigen stijl die enorm cinematografisch, bomvol actie, maar tegelijk heel wetenschappelijk is. Een vreemde combinatie die de vaste uitgeefhuizen menig wenkbrauw deden optrekken. Uiteindelijk verscheen Parallel zo bij het crowdfundplatform Sandawe.com waarna het massaal werd opgepikt door onze zuiderburen. Kwaliteit laat zich niet wegduwen.

Het eigengereide Parallel hoort thuis bij die andere moderne sf-toppers als Urban, Universal War en het al met succes door Microbe opnieuw gelanceerde Orbital. Het eerste deel kent nog wat kinderziekten zoals wat vreemd geplaatste tekstballonnen én vooral de ongelukkige keuze om — alweer, geeuw — zombieachtige wezens op te voeren. Gelukkig zag tekenaar Laval Ng Man Kwong, die we nog kennen van de laatste cyclus van Het Land van Langvergeten, brood in dit verhaal. Niet alleen konden we zijn Iron Maiden-zombies enorm smaken, maar ook in de decors en sf-uitvindingen gooit hij zich volledig. Enkel zijn gezichten konden ons wat minder bekoren, maar dat euvel is mede dankzij een sterke inkleuring volledig weg in het even verslavende slotdeel van het eerste tweeluik. Knap werk.

Parallel is een hoogst originele sf-strip die ons naar adem doet happen. Iets zegt ons dat de beperkte hardcoveroplage snel uitverkocht zal zijn, want dit is een must voor elke sf-liefhebber.