Ah, Expo 58: toen dromen nog dromen waren en mensen reikhalzend uitkeken om alle veelbesproken vernieuwingen met eigen ogen te kunnen aanschouwen! De Koude Oorlog vierde hoogtij en resulteerde onder meer in een Amerikaans en Russisch paviljoen (die dan nog eens mooi naast elkaar gepositioneerd waren op de Brusselse Heizelvlakte) waarin beide landen elkaar de loef afstaken met technologische hoogstandjes. Een jaar daarvoor hadden de Russen hun Spoetnik gelanceerd en dat was de Amerikanen een serieuze doorn in het oog. En ook hebben we het allemaal niet zelf meegemaakt, 'denekspo' maakt een prominent deel uit van ons Belgisch collectief geheugen.

Deze strip baadt ook in dit nostalgische sfeertje dat we an sich wel kunnen pruimen, zeker als een Baudoin Deville de tekenpen hanteert. Hij ontpopt zich met zijn fijne tekenstijl tot de onbetwiste erfgenaam van een Edgar P. Jacobs! Vooral zijn goed gedocumenteerde decors weerspiegelen perfect de sfeer van zestig jaar geleden.

We volgen de avonturen van Kathleen Van Overstraeten. Zij is een van de hostessen die met hun typische 'glimlach 58' de bezoekers wegwijs moeten maken op de wereldtentoonstelling. Zij wordt de pion op het schaakbord van de grootmachten die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Verwacht je dus aan een typische spionagestrip in de beste Ian Fleming-traditie met de Expo als decor. In deze zou het ons trouwens niet verbazen dat scenarist Patrick Weber de roman Expo 58 van Jonathan Coe uit 2013 op zijn nachtkastje had liggen. Er zijn in elk geval nogal wat parallellen te trekken tussen beide verhalen.

Op zich kunnen we ons wel vinden in het opzet: een strip die louter het reilen en zeilen rond een wereldtentoonstelling behandelt, zou al snel een saaie boel worden met een opeenvolging van feiten en weetjes. Niet dat die weetjes er niet zijn, want we zien natuurlijk heel wat iconen passeren: het obligate Atomium, maar ook de Dessert 58-reep van Côte d'Or en de driekleurige ijsjes van Artic. Zelfs het Congolees dorp, waar de regering zich recent nog voor heeft moeten excuseren, komt zijdelings aan bod. De auteurs proberen het concept van een verstripte Wikipediapagina te omzeilen door enkele personages van vlees en bloed in het scenario in te passen. Toch kunnen we ons nooit van de indruk ontdoen dat het verhaal er wat bijgesleurd is om er een toegankelijker en commerciëler geheel van te maken. Op dat vlak is de missie trouwens wel geslaagd. We kunnen ons goed voorstellen dat de strip een eyecatcher wordt in de giftshop van het Atomium, zeker in dit jubileumjaar.

De auteurs deden voor de financiering een beroep op de crowdfundingsite Sandawe.com en het album is nu uitgegeven bij de nieuwe uitgeverij Anspach. In het voorjaar staat nog een uitgebreide signeertoer op het programma én een expositie bij Galerie Champaka in Brussel.