Er klonk een lichte kreet van vreugde toen we het tweeluik van Captain Phasma vastgrepen. De Stormtroopercomandant van de First Order is een van die nieuwe personages uit de nieuwe Star Wars-trilogie die ons meteen zodanig kon intrigeren dat we ons in het personage wilden verdiepen. Eerst en vooral was het al een unicum dat er een Trooper in een zilverkleurig uniform rondloopt, met dan ook nog eens een cape rond de nek. Om het plaatje af te maken, werd er zelfs een vrouw in het pak gestopt. Onmiddellijk dwong ze ons respect af.

Het verhaal speelt zich af tijdens The Force Awakens, maar al snel wijkt het pad van Phasma af van dat van Kylo Ren. We zien hem in de verte nog vechten met Rey en Finn, maar dat zijn niet de zorgen van de commandant. Zij gaat op zoek naar generaal Sol Rivas, want die heeft haar — weliswaar onder dwang — de schilden zien uitschakelen van Starkiller Base, waardoor verzetsstrijders vrij spel kregen. Phasma moet dus samen met haar piloot op zoek naar Rivas en dat brengt hen op de planeet Luprora. Daar worden ze geconfronteerd met een schitterend getekend monster, de plaatselijke bevolking en hun vijanden.

Captain Phasma is een taaie tante. Alles zou ze doen om toch maar haar gram te halen. En volgens ons is dàt ook de reden waarom ze het zover schopte in de First Order. Ze gaat over lijken en dat brengt scenarist Kelly Thompson ook magistraal over. Overal waar ze komt, krijgt ze iedereen aan haar kant. Het verhaal op zich had tegelijk iets meer pit mogen hebben, maar dat lijkt vooral in het personage zelf te schuilen. Ook grafisch brengt Marco Checchetto het tweeluik meer dan goed. Phasma is onverschrokken, groot, meedogenloos en misschien zelfs heroïsch. Ironisch, want Phasma doet alles wat een held net niet zou doen. Ze is immoreel en emoties kent ze niet. Dat maakt haar de beste Stormtroopercommandant die we ons ooit hebben kunnen wensen.