Als je niet uit een carnavalgekke streek komt, is het schier onmogelijk te begrijpen in welke state of mind die steden jaarlijks verkeren tussen pakweg midden februari en half maart. Zo'n stellingen hoor je vaak, dikwijls gecombineerd met iets als "en dan hebben we het nog niet eens over Rio gehad".

In Rio is het inderdaad heel andere koek. Daar wil Rubeus zelf achter de moordenaars van zijn zusje aan. Hij duikt steeds verder in de zijkant van Rio's samenleving. De jongeman maalt niet om de bendeoorlog aan de sambaschool. Hij is er de horzel in het wespennest: het insect waarvan iedereen denkt dat het niet zal steken, maar eenmaal in het nauw gedreven behoorlijk actief.

Corentin Rouge en zijn Braziliaanse co-scenariste Louise Garcia presenteren een verhaal dat zo mogelijk nog ruiger is dan de vorige delen. Hell, de body count is haast even hoog als bij het slot van een Tarantino-film. Een slimme vondst van de auteurs bovendien, om de fascinatie te tonen die de misdaadwereld heeft met bijgeloof en afgoderij. Zo weten we voorlopig nog niet precies welke keuzes Rubeus zelf maakt, en welke zijn ingegeven door de duistere Capitu.

Corentin Rouge gaat ook grafisch op zijn elan verder. Zijn personages worden steeds havelozer in beeld gebracht, hun lichamen steeds meer onderhevig aan de uiterlijke tekenen van geweld.

Dit deel is dikker dan de voorgaande, en meteen ook het voorlaatste uit de reeks. Logisch ook, want de inwoners van Rio's favela's vallen als vliegen. Maar de horzel, die blijft overeind. Het volgende album belooft dus letterlijk, in de laatste fase is het ieder voor zich...