Parijs, 1947. Clara klopt haar eerste werkdag als journaliste voor een modeblad op het eerste defilé van ene Christian Dior. Wanneer een fotoshoot op locatie voor het blad uit de hand loopt en ze ontslagen wordt, krijgt ze de kans in te vallen als mannequin bij Dior. Het is het begin van een samenwerking die de lezer een blik gunt in de werking van een naoorlogs en steeds succesvoller modehuis.

Christian Dior, die met zijn 'new look' zowel veel bewondering en erkenning oogstte als protest (vooral in de VS hadden vrouwen het niet begrepen op zijn lange, conservatieve avondjurken), wordt door Annie Goetzinger als een minzaam kunstenaar voorgesteld, in Normandië inspiratie zoekend op de wandel met zijn hondje, schetsend aan zijn "kleine gravures", die hijzelf bescheiden "mijn krabbels" noemt. De grafische roman is één lange verheerlijking van zijn werk, dat er ruimschoots in aan bod komt. Zelfs na het verhaal nog, in een reeks creaties. Kortom, een strip die Maarten Vande Wiele getekend zou willen hebben. Als hij tenminste de realistische stijl van Goetzinger met haar grote, gedetailleerde tekeningen in de vingers zou hebben gehad.

De auteur, opgeleid in modetekenkunst en -ontwerp, is met dit boek teruggegaan naar haar roots. Haar vroegere werk draaide vooral rond sterke vrouwen: een prostituee uit de belle-époque in haar debuut Goudkopje, in 1977 meteen bekroond in Angoulême, over de feministische schrijfster George Sand (Aurore) of de panterachtige superheldin Felina. Dan is Clara maar een oppervlakkig personage, dat louter bedacht is als getuige van leven en werk van Dior. Echter, ook Dior zelf komt nauwelijks uit de verf. Ja, hij is geliefd bij zijn medewerksters, aardig en succesvol, maar veel blijk van diepgang of motivatie geeft hij hier niet. Dat lijkt ook niet de bedoeling te zijn geweest van Goetzinger, die zich tegelijk beperkt tot en ver gaat in haar eerbiedige Diordocumentaire, met een zeer gedetailleerde tijdlijn en uitgebreide bibliografie.

De fictieve vriendschap tussen Clara en Dior eindigt na tien succesjaren met de plotse dood van de couturier, toen hij amper 52 was. Tragisch genoeg stierf ook zijn biografe Annie Goetzinger eind vorig jaar op relatief jonge leeftijd (66).

We willen een beer geen jurk aantrekken: Meisje in Dior is niet bepaald een spannend of aangrijpend verhaal, daarvoor is het te biografisch en fragmentarisch. Een strip over mode raakt onze koude kleren niet, maar voor wie in haute couture ook kunst ziet, is deze hagiografie zeker het lezen waard. De luchtige tekeningen van Goetzinger zijn uiteindelijk een laatste pluim geworden op haar hoed.