"How many roads must a man walk down, before you call him a man?" vroeg Bob Dylan zich al af in het jaar 1963 en de vraag bleef onbeantwoord. "Hoe vaak moet men een vrouw de kop inslaan voor ze dood blijft?" vroeg Edmond Bouchaud zich echter al af in 1908, toen hij het als grap bedoelde Elle Était Souriante schreef. Een bizar nummer, waarbij een jonge dame achtereenvolgens wordt ontvoerd, vastgebonden, van de zesde verdieping gegooid, overreden door een autobus, neergestoken, in zee geworpen en verslonden door vissen. Maar ze blijft lachen en vrolijk zijn. En leven.

Wanneer Pep, een struisvogelkweker, op aanzetten van zijn stiefdochter zijn vrouw de kop inslaat, wordt hij met hetzelfde probleem geconfronteerd. Want zijn vrouw staat hem doodgemoedereerd in de keuken op te wachten alsof er niets gebeurd is. Nochtans ligt haar lijk nog steeds in de droge waterput. Wat volgt is een verhaal dat ons meerdere keren op het verkeerde been heeft gezet. Eerst dachten we: dit is een thriller. Neen, een horror, dachten we bij tweede lezing. Na de derde lezing wisten we het zeker: dit is een zwarte komedie! Het lied is de sleutel!

Makkelijk verteerbaar is het verhaal, in tegenstelling tot een smakelijke struisvogelsteak met champignonroomsaus, niet. Veel Franse collega's vielen over Benoît Springers tekenstijl. Lelijk noemden sommigen het zelfs. We durven zijn tekeningen niet onmiddellijk mooi noemen, maar zwarte komedies worden haast nooit in Technicolor opgenomen, dames en heren van de jury! Neen, daar zijn de grimmige koppen, en de sombere steunkleuren perfect geschikt voor.

Ook wordt het geheel doorspikkeld met al dan niet nutteloze weetjes over struisvogels die het geheel een doldwaas aspect verlenen. Voor jouw geliefde redactie, een amalgaan van zwartkijkers, depressievelingen, melancholici en bittere mensen perfect leesvoer. Gevoelige zieltjes gelieve zich te onthouden.

Een grafisch katern, de volledige tekst van het lied en een kaft die er opzettelijk versleten uitziet maken het geheel af. Een compleet eigenzinnige strip, die schijnbaar alle regels aan haar laars lapt: zo mogen er van ons heel wat meer zijn.