— "Het lijkt wel kots."

— "Kots is bitterder. Dit smaakt naar mollenhersens met een bananensmaakje..."

Jakkes. Het zit Frank echt niet mee. Hij is nog steeds niet uit die immense prehistorische grot geraakt waarin hij tijdens zijn vlucht uit het weeshuis terechtkwam. Intussen is hij min of meer geaccepteerd door de oermensen die er wonen. Met veel moeite kon hij zich bewijzen dankzij zijn kennis van het vuur. Hij leerde de stam zelfs spreken. Op de klinkers na dan, die ze maar niet kunnen uitspreken. Alle begin is moeilijk. Stilaan begint Frnk te wennen aan hun wonderlijke wereld. Alleen dat eten valt vies tegen. Bovendien kan de dertienjarige puber het niet over zijn hart krijgen om een dier te doden waardoor zijn pas verworven positie in de groep weer ter discussie komt te staan. Een jachtritueel dringt zich op. Jammer dat hij nu net verkouden is. Niezen en jagen gaan echt niet echt samen. Haaaaatchi. Htch.

Kijk, dat is nu een jeugdstripje dat we graag lezen. Een toffe antiheld, boeiende nevenpersonages, een heldere plot en dynamisch getekend. Bovendien bulkt de reeks van het potentieel. Nu drijft de reeks nog grotendeels op de kracht van de verwondering. Net zoals de hoofdpersonages in Billy the Cat, Roze Bottel en zoveel andere themaverwante jeugdreeksen leert Frank stilletjes aan zijn nieuwe wereld kennen. Scenarist Olivier Bocquet springt gelukkig spaarzaam om met zijn goudhaantje en kiest als hoofdverhaal nog steeds een prehistorisch actieavontuur. Maar niets belet de auteurs om Crocodile Dundee-gewijs zijn oermensen uit de grot te laten komen en hen verwonderd te laten zijn van onze moderne wereld. Ooit zal het gebeuren, vrezen we. Ooit. Maar nu amuseren Frnk en zijn kliek zich nog te veel in die magische wereld. Glkkg. Glkkg vr ns.

FRNK is een heerlijk okselfris jeugdstripje. Moge het nog lang blijven duren!