De liefde van de man gaat door de maag. Is die maag leeg, dan is liefde minder van tel in het hoofd van de achttiende-eeuwse man. In een hongerwinter, zoals die van 1709, komt daar ook nog eens dorst bij. Bloeddorst, opgewekt door de levering van een partij graan. De Spaanse Successieoorlog (1701-1713) woedt volop en voedsel is van cruciaal belang in het overleven en onderhouden van de troepen aan elke zijde van het conflict.

Scenariste Nathalie Sergeef, de echtgenote van Philippe Xavier, neemt een serieuze portie geschiedenis op haar bord en moet er behoorlijk op gekauwd hebben, maar verslikt zich niet. Dit is niet zomaar een hapklare brok, er valt namelijk flink wat info te verwerken. Sommige delen bevatten weinig tot geen tekst, enkele bladzijden verder staan dan weer tekstgedeelten die je best met een fris hoofd leest. Ter afwisseling is er een aanzienlijke hoeveelheid actie en kundig tekenwerk, dat goed communiceert met de tekst. Zo geeft de verhaalaanvang veel historische info mee, maar wordt het tempo onderhouden door het gebruik van lange smalle kaders. Ja, Philippe Xavier, die mee het verhaalconcept uitdacht, kan een stukje tekenen...

Dit is een verhaal voor geschiedenisliefhebbers. Dat er hier en daar een anachronisme in de historische geografie is geslopen, zullen enkel zij opmerken. Voor de minder historisch gerichte lezer, bevat dit album knap in beeld gebrachte actie, die met honger doet uitkijken naar het vervolg...