Pater Marcus is een kartuizer, en heeft, naar de regels van de orde, al vijfentwintig jaar lang haast geen woord gesproken. Wanneer zijn tante overlijdt en hem een grote som geld nalaat, is hij niet geneigd deze te gaan opeisen in het drukke Parijs. Kartuizers hebben namelijk niet alleen de gelofte van stilte, maar ook die van armoede afgelegd. Het dak van de abdij kan echter wat reparatiewerken verdragen. Zodus gaat William, zoals Marcus vroeger heette, terug de wereld zoals jij en ik die kennen weer binnen.

Uit dat contrast en conflict probeert Zep een beeldverhaal te kneden dat enkele grote levensvragen behandelt. Wat is God? Hoe kunnen we Hem benaderen? Wat is de waarde van stilte? Wat is de waarde van herinneringen? Hoe past onthechting in dat hele verhaal?

Aan ons is nooit een goed pater verloren gegaan. Te druk, te luid, te gulzig en bovenal te onkuis. En toch schetst Zep met de figuur van William een geloofwaardig personage. Bovenal slaagt hij erin om de keuze voor het sobere, karige kloosterleven als een niet zo vreemde keuze voor te stellen. Ergens begrijpen we hem wel, die William.

Zep bedient zich van een traag en gestadig verteltempo, ideaal voor de vele stille overpeinzingen van William. Aan de andere kant gaat Zep veel te snel over enkele belangrijke plotwendingen. Wanneer William verzaakt aan zijn geloftes lijkt ons dat zich veel te snel te ontwikkelen. Het ritme zit niet helemaal juist. Soms vindt Zep de perfecte cadans, maar dan moet het plots sneller gaan. Spijtig. Misschien zou meer aandacht voor die sleutelmomenten het aantal pagina's te veel opgedreven hebben?

Grafisch is het wél zoveel meer. We hebben er echt van genoten, van de details die Zep rondstrooit in zijn album. Enkele steunkleuren en een goed gekozen balans tussen leegte en lijn. Ze ondersteunen de ideeën en de verteltrant.

Zep is al lang niet meer de auteur van enkel maar Titeuf. Ook in Mannen onder Elkaar sloeg hij andere wegen in. Onze collega was niet helemaal overtuigd van de kwaliteiten daarvan. Evenmin zijn we het over dit album. Beter dan de meeste strips is Een Vreemd Maar Teder Geraas zeker, maar de grote beeldroman van het jaar die hij poogt te zijn, is hij zeker niet. Daarvoor ontbreekt genoeg inleving in het hoofdpersonage. Met misschien een dertigtal pagina's meer was het wel gelukt.